Het 9 maanden seizoen

Stella is zwanger van hun tweede kindje. En dat is heel anders dan zwanger zijn van de eerste…

Dat deze tweede zwangerschap heel anders zou lopen, daar had ik mij niet echt op voorbereid. Noem het naïef maar ik had al helemaal in mijn hoofd hoe het zou gaan. Bij Lewis voelde ik me kiplekker en was ik op wat moeheid na een vooral vrolijke en fitte zwangere die met 37 weken nog gerust kilometers op de fiets reed.

Deze zwangerschap begon met migraine, ik bleef kotsmisselijk tot week 18 mijn haren worden zichtbaar dunner. Als ik te lang doorga protesteert mijn bekken direct. Meer kwaaltjes om af te strepen en vooral minder energie. Maar zo had ik het mij niet bedacht! En stiekem baal ik daar best wel van. Vast herkenbaar.

Wat dat betreft: ja, er breekt een heel nieuw seizoen aan. Nieuwe leerprocessen: zoals nee zeggen. Dat vind ik vaak wel een dingetje. Ik ben het type van ‘niet lullen maar poetsen’ en ‘gaan met die banaan’. Mij hoor dus je niet snel piepen. Liever iets langer door dan toegeven dat het niet gaat. Maar met die misselijkheid moest ik wel, afgelopen maanden. Ik leerde daarin om op God te blijven vertrouwen en terugkijkend kan ik rustig concluderen dat Hij trouw was (en is). Juist in de kleine dingen of kwalen!

Als het echt niet ging en ik ergens gigantisch tegenop zag, dan was er altijd wel een vriendin of familielid die klaarstond en kon helpen. Daarvoor moest ik wel mijn behoefte en grenzen kenbaar maken maar dat bracht me juist verder in plaats van koste wat het kost alles zelf op te lossen. Ik leerde dat nee zeggen niet per se betekende dat ik faalde. Want dat was mijn gedachte er achter: nee zeggen? Oeps, dan ben je dus ‘zwak’. Miss. Independent deed even een stapje terug.

Maar nee dus. Het voelde juist goed om die grens te bewaken. In mijn zwakheid was ik sterk.

// Stella

Foto: pixabay