Dat zien we morgen wel

‘Plan je ook in wanneer we boodschappen kunnen doen?’, vraagt manlief gekscherend. ‘Dat zien we morgen wel,’ antwoord ik bijna automatisch. Ik heb een gruwelijke hekel aan boodschappen doen, daar denk ik liever nog niet aan.

Sinds Alex ziek is, krijgen we regelmatig de vraag of we nu meer met de dag leven. En dat doen we inderdaad, al is het met vallen en opstaan. Voor sommigen is leven met de dag een way of life. Dé ultieme manier van leven. Maak je geen zorgen over de dag van morgen, dat geeft pas rust. Als ik google op ‘leven met de dag’, zie ik een rijtje websites met tips hoe het moet. En er wordt uitgelegd waarom het zo belangrijk is dat je ook kijkt naar wat er vandaag gebeurt, in plaats van morgen of over een jaar. Want het kan zomaar zijn, dat er voor jou geen morgen meer is. Ik kan me heel goed voorstellen dat leven met de dag voor mensen bevrijdend kan zijn.

‘Knap hoor, dat jullie dat kunnen,’ horen we regelmatig.

Kunnen? Moeten!

We hebben geen keus. Van de ene op de andere dag konden we niet meer anders. Want denk ik nu elke dag: ‘Tsjonge, kijk mij eens in het moment leven!’ en ‘Wauw, wat zit ik hier intens te genieten van mijn zoon die smakelijk het klokhuis van zijn appel opeet’? Nou, nee.

Ik vind leven met de dag verschrikkelijk! Ik probeer echt wel te genieten van de mooie dingen die een dag mij brengt. Maar dit is niet míjn way of life. Want zelfs na 10 maanden vind ik het nog knap lastig dat ik totaal geen rechten kan ontlenen aan mijn toekomstperspectief.

Onze agenda heeft geen weken en maanden meer, maar behelst de tijd tussen alle longfoto’s, behandelingen en CT-scans. We leven in een totaal andere cadans dan de rest van de wereld. Ik word enorm rusteloos van een agenda met alleen dingen die moeten. Van leuke dingen plannen, krijg ik energie. Vooruitkijken doet ook leven, toch?

Onze toekomst als gezin staat op losse schroeven. Daardoor vergeet ik heel vaak dat we evengoed een toekomstperspectief hebben. En wát voor één! Maar om daarbij stil te staan, moet ik juist wèl gaan leven met de dag. Elke dag kijken wat mooi en belangrijk is. Elke dag even stil staan bij de Way of Life die Hij ons belooft: een eeuwige toekomst.

En of we dan nog tijd over hebben voor de boodschappen? Geen idee, dat zien we morgen wel.

Petra van Kruistum

Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.