Omdat ik het zeg
Soms verlang ik terug naar de tijd dat ik nog kind was. Naar de woensdagmiddag voor de buis waar we ongestoord ‘Jody en het hertenjong’ en ‘Het kleine huis op de prairie’ keken, totdat onze oogjes vierkant in het gezicht stonden. Naar de vrijdagavond met pinda’s doppen op de krant en een mierzoet glaasje Spoetnik (eigenlijk was alleen het schuimlaagje lekker). Naar de tijd dat we onbezorgd zonder autostoel naar Frankrijk reden en ons onderweg vermaakten met het tellen van rode auto’s en gele kentekenplaten. De tijd dat mijn moeder nog kon zeggen: “Nee is nee” en “Omdat ik het zeg”. En dat Rust, Reinheid en Regelmaat het enige opvoedcredo was.
Het leven klinkt best overzichtelijk voor de moeders van toen. Dat was het vast niet, maar toch. Die moeders ‘deden gewoon maar wat’ en spraken daarover met de buurvrouw of een vriendin onder het genot van een bakkie leut en een flink beboterde plak ontbijtkoek.
Tegenwoordig zijn er mogelijkheden te kust en te keur in opvoedland. We verdiepen ons suf in van alles en nog wat: How2talk2kids, temperamentvolle en hoogsensitieve kinderen. ‘Unconditional parenting’ en VLA-ouders (Veiligheid, Liefde en Aandacht). Talking about it; Griekse Yoghurt–moeders in da house?
Bleef het hier maar bij. Nee, we moeten ook nog biologisch, zonder suikers, e-nummer vrij en zeker geen pakjes en zakjes. Maar wel mét havermout en avocado. En veel bewegen; sporten, lopen of op de fiets. Met helm alsjeblieft.
Ik merk dat al die ideeën en goedbedoelde adviezen me enerzijds een soort houvast geven. Ik vind herkenning en begrip en krijg tips. Net als bij kookboeken zoek ik enkele ingrediënten bij elkaar die me wel smakelijk lijken. En daar brouw ik dan m’n eigen maaltijd van.
Aan de andere kant word ik er soms zo móe van. Van dat ‘bewust opvoeden’. Ik ben de helft van de inhoud van dat goede boek alláng vergeten. Soms heb ik helemaal geen zin in keurig ‘pedagogisch handelen’, maar wil ik het gewoon doen op mijn gevoel. En ‘op mijn gevoel’ betekent af en toe flink uit mijn plaat gaan en vervolgens sorry zeggen. En dan met z’n allen genieten van een portie friet met mayo voor de buis.
Hoe weet ik nu dat datgene wat mij uit dat boekje aanspreekt, het goede is? Dat dat uiteindelijk van mijn meiden goede volwassenen maakt? Misschien moet ik wel een heel andere pedagoog of opvatting bestuderen.
Ik wil wat meer de ontspannen mama zijn. Net als mijn moeder vroeger ogenschijnlijk was. Er op vertrouwen dat wat ik doe, goed is. Niet omdat ik het zelf allemaal zo goed weet, maar omdat ik andere dapper zoekende mama’s om me heen heb. Die soms worstelen met dezelfde dingen, luisteren en advies geven. En zeggen: “Hé meid, je doet het goed. Ga zo door!”
Èn omdat er Eén is die het wel allemaal perfect weet. Eén die niet met hordes opvoedadviezen komt, maar wel met de belofte ‘Ik zal er zijn’.
Dat houdt niet in dat alle antwoorden zomaar van Boven vallen. Dat opvoeden opeens een ‘piece of cake’ wordt. Het betekent wel dat ik mag rusten in de wetenschap dat er een Vader is die goed is en mij de weg zal wijzen, ook als mijn eigen recept finaal mislukt.
‘Want Ik zorg voor jou en wil in alles wijsheid geven. Omdat Ik het zeg.’
Deel gerust nog iets lekkers aan ze uit.
PS: Spreekt dit verhaal je aan? Heb je ook de behoefte om eens te sparren met mede-moeders over wat je bezig houdt in je leven? Met lekkere koffie? Dan is een Moms United Group (M.U.G.) iets voor jou! Je kunt zelf een M.U.G. opstarten, of informeren of er al een bestaande groep is bij jou in de buurt. Meer info? Mail naar mug@powertothemamas.nl
Mama van vier dochters | Docent in het Mbo | Oog voor detail en georganiseerd | Houdt van zingen en een goed gesprek | Mét koffie en wat lekkers
Jaa mooi dit! Zo heerlijk dat onpedagogische. Betrapt worden op t eten van chocolade net vor t eten. ” alleen mamma mag dat” Offe; ” waarom mag jij wel de hele dag op een scherm en wij niet?” “Omdat ik mamma ben” zo heerlijk om af en toe even te zeggen. En dan nu maar weer de rrr, werkt toch t beste.
Succes!
Dit soort gedachten had ik nou ik ook! Gelukkig ben ik niet de enige ;)
kinderen zijn goed in filteren van ware gevoelens; uiteindelijk gaat het er om of onze liefde puur was, vanuit ons hart, met een echt luisterend oor/oog voor wat ze nodig hebben, zonder die enorme laag van wat allemaal moet en zo hoort en goed zou zijn uit boekjes, wetenschappelijk onderzoek, media, en de ideeën van andere mama’s (die daar wel in meegaan), ons worden opgelegd en we daar vervolgens krampachtig naar proberen te leven, met de oordelen van andere in ons nek! Het zou mooi zijn als we als mama’s in deze tijd veel meer naast elkaar gaan staan met het geloof dat we er niet alleen voor staan :)
Een advies aan alle mamma’s; een advies die voor niemand hopelijk nodig is; blij bij GOD! Ik ben een tijd door allerlei wereldse zaken bij God vandaan geraakt en tjonge wat is het leven dan onnodig zwaar. Tuurlijk gebeuren er dingen die je niet wil, maar als je zeker weet dat God bij je is en dat je met al je zorgen bij Hem mag komen, dan lijkt het wel of het leven wat lichter van kleur is. Mama’s als jullie het idee/gevoel hebben bij God vandaan te raken; schaam je niet en zoek hulp; bij je man, bij je vriendin, in je thuiskring of zoiets, bij de pastoraal medewerker,bij een Christelijke psycholoog. Het maakt niet uit maar doe het , zodat jullie niet de weg gaan die ik jammer genoeg gegaan ben. Want uit eigen ervaring weet ik dat de weg zonder God zo duister is. En als je dan weer bij God bent en ook al ervaar je Gods genade, de weg terug stevig lastig kan zijn. En als je het moeilijk hebt op momenten in je moederschap, lees ook eens psalm 23; de dal van diepe duisternis is met God samen zoveel geruststellender dan zonder Hem.