Een emmertje positiviteit graag

“I am sick of trying to stay positive,” slinger ik snikkend richting mijn collega. Ze krijgt er tranen van in haar ogen. En mijn eigen tranen lijken de laatste dagen ook niet op te drogen.

De afgelopen jaren leefde ik in de ‘positief-blijven-modus’. Als iets tegenzat, pakte ik mijn vaatdoek en mijn emmertje positiviteit uit de trapkast. Alle ellende even opdweilen, dan kon ik er weer tegen. Alleen nu het slechte nieuws dit keer mijn man betreft, lijkt dat niet meer te lukken.

Met een emmertje positiviteit verwerkte ik het overlijden van mijn moeder en schoonvader. Dat we in die periode ook nog eens in een verhuizing en verbouwing zaten, hielp niet echt. Terwijl ik waakte bij mijn moeder, legde mijn lief de visgraatvloer in de woonkamer. Ik pakte mijn emmertje, boende de vloer met positieve gedachten en daarna leek het leven weer wat zonniger.

Twee weken na de uitvaart van mijn moeder zat ik verbouwereerd met een positieve zwangerschapstest op de bank. Eerlijk? Ik was behoorlijk pissig op God. Had dit niet een maandje eerder gekund? Dan had ze het nog geweten. Dit vereiste wat steviger schrobwerk. Niet alleen mijn verdriet, maar ook mijn boosheid moest weggepoetst. Denk aan je man en je meisjes Peet, jouw gezin heeft een blije mama nodig! dacht ik. En het lukte weer, ik kon uiteindelijk genieten van het wonder in mijn buik. Want het kindje was verschrikkelijk welkom!

Betere maanden braken aan. Ik genoot van mijn verlof, baby Jurre deed het fantastisch, ik had energie voor tien en ging weer lekker aan het werk. Tot vorige week de bom opnieuw insloeg. Mijn liefje, mijn maatje, mijn alles! Is hij echt ‘ziek-ziek’? Angst heeft me volledig in zijn greep.

Opnieuw haal ik het emmertje uit de kast, voor dit gebeuren heb ik een hele plens positiviteit nodig. Maar ik heb pech: de emmer is nagenoeg leeg. Die hele visgraatvloer een goede poetsbeurt geven, zit er niet in. Ik heb er ook geen zin in. Ik ga zitten op mijn doffe vloer. Geen laagje glans meer te bekennen.

Zondags in de kerk geeft een vriendin me een knuffel. “Wanneer houdt het nu eens op bij jullie?”, vraagt ze. “Ik weet het niet, nooit, waarschijnlijk,” weet ik nog uit te brengen, voordat de waterlanders komen.

De volgende dag, een appje van een goede vriend. Ervaringsdeskundige op het gebied van onzekerheid en wachten. Zijn woorden zijn raak, ik laat mijn tranen – alweer – de vrije loop. Er stromen meer berichtjes binnen die dag. Ik zie ze allemaal door een waas.

“Let others be positive for you. You can’t do it yourself all the time,” zegt mijn collega na mijn wanhopige opmerking. Terwijl ik door het bos richting mijn auto fiets, komen haar woorden langzaam binnen. Ze heeft vast gelijk. Ik bid: “God, ik kan het niet meer zelf. Vul alstublieft mijn emmertje weer.”

Eenmaal op de A12 valt het kwartje. Al mijn tranen zijn niet voor niets. Al die mensen die me laten huilen, dat zijn de ‘others who are positive for me’. Ze vullen mijn emmertje. God vult mijn emmertje. Inmiddels hebben we meer nieuws gekregen over de gezondheid van Alex. Ik ga mijn emmertje heel, heel, heel hard nodig hebben.

En de visgraatvloer? Die heeft de schoonmaakster gisteren gedaan.

 

Foto: Pixabay – StephanieAlbert