Absorberen kun je leren
Hè getsie, nu moet ik ook nog door de regen om de container buiten te zetten. Alsof de dag nog niet genoeg minpunten had met een spugende dochter en een peuter die het prima vindt om op de vloer te plassen in plaats van waar het hoort. Dat laatste ben ik ondertussen ontzettend zat. Ik mopper wat af op mijn ventje. Fair is dat niet, want hij heeft pas sinds een paar dagen af en toe zijn luier af.
Ik check buienradar. Over een paar minuten barst het noodweer helemaal los. Dus ik besluit om me in mijn lot te schikken en ren op mijn veel te gladde slippers naar buiten. Weer binnen krijg ik een meewarige blik van mijn zoon van drie: ‘Mama, je bent helemaal nat!’ ‘Geeft niks, droogt wel weer op’, antwoord ik automatisch. Ik bedenk me dat dit een uitspraak is uit een van de voorstellingen van Herman Finkers en er verschijnt zowaar een voorzichtige glimlach op mijn gezicht.
Maar dan gebeurt het. Jurre kijkt nog eens naar me. ‘Dat is absorberen, wat jouw shirt heeft gedaan’, zegt hij. Mijn glimlach maakt plaats voor een openvallende mond en grote ogen. Waar heeft hij dát nou weer vandaan? ‘Wat zeg je nou?’, vraag ik. Het zal wel per ongeluk zijn. Maar nee hoor, hij herhaalt zijn zin nog eens. ‘Net als mijn luier’, komt er nog achteraan.
Ja, die luier. Dat is wat. Jurre plast al dik een jaar netjes op de wc, als ik hem er voor het slapengaan opzet. En we hebben nog zes maanden voor hij naar school moet, dus project ‘luiers weg’ is gestart. Inmiddels zijn we na een paar dagen dweilen wel zover dat hij me roept terwijl hij de boel laat lopen, in plaats van stilletjes ergens zijn blaas te legen en weer zoet verder te spelen met de lego. Dus het is niet hopeloos.
Het is mijn geduld wat hopeloos is.
Die volle plasluier is misschien een ietwat vieze, maar wel treffende vergelijking, bedenk ik me. Je geduld bewaren is ook absorberen. In plaats van alles maar te laten lopen, zodat je later de ontstane schade weer bij elkaar kan dweilen, kun je beter zorgen dat je je frustraties binnenhoudt. Of je laat ze gaan op een plek waar het kan en mag. Op het toilet bijvoorbeeld. Of beter nog: bij God.
Ik moet denken aan de woorden van Paulus tegen de Efeziërs (4:2): Wees bescheiden en vriendelijk. Houd van elkaar en heb geduld met elkaar.
Een tekst waar ik mezelf regelmatig aan moet herinneren. Dat ‘houden van’ zit wel goed, als het op mijn zoon aankomt. Maar bescheidenheid, vriendelijkheid en geduld… Werk aan de winkel. Absorberen kun je leren.
Een paar dagen later. Er zit schot in de zaak. Hoe droger de vloer, hoe beter mijn humeur, merk ik tot mijn genoegen. We absorberen wat af, het toilet en ik. Nu de wolken buiten nog, die zijn nog steeds niet zindelijk.
Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.