Afgevlakt

“Ik voel me een beetje afgevlakt,” zeg ik. “In het moederschap, in het leven, in alles. Ik voel geen pieken van blijdschap meer en ook geen pieken van droefheid,” voeg ik toe. “Nou is dat laatste niet heel erg vind ik zelf, maar ik vind het gewoon jammer dat ik niet gewoon ergens heel lang blij over kan zijn.”

“Wanneer was dan de laatste keer dat je je heel blij voelde?”, vraagt ze. “Vorige week toen ik mijn nieuwe boek in handen had. En ik heb een nieuwe baan buiten het onderwijs voor een ontzettend tof bedrijf. Twee dagen in de week, perfect te combineren met Power to the Mama’s. Daar ben ik ook gewoon echt superblij om. Vanochtend was ik trouwens ook nog blij, toen ik al lachend genoot van mijn doldwaze kinderen. Ik ben best vaak blij. Maar toch voel ik me wat afgevlakt,” antwoord ik.

Afgevlakt. Ik weet eigenlijk zelf niet eens precies wat ik ermee bedoel. Gematigd is niet het goede woord. En ik ben zeker niet depressief. Misschien ebt het fijne, blije gevoel gewoon sneller weg dan ik wil?

“Weet je Daan,” zegt ze, “je hebt natuurlijk ook wel een beetje onder hoogspanning geleefd de laatste tijd. Met al je prachtige boeken, je gezin, Jesse die tot een maand of vijf geleden nog veel zorg vroeg. Heb je niet gewoon last van een adrenalinedip?”.

Ik kijk haar met vuur in mijn ogen aan. Hoezo hoogspanning. Hoezo adrenalinedip. Ik weet toch zelf wel hoe ik m’n leven moet invullen? Waar mijn grenzen liggen? Hoeveel er op mijn bordje ligt? Wat ik wel en niet kan of wil doen?

Ik negeer haar opmerking en kijk naar buiten. Ik zie de groene blaadjes van onze heg bewegen in de wind. Wat zand stuift op vanaf de tegels naast de zandbak. God liet me laatst zien dat het tijd is om meer achterover te leunen. Om te genieten van de rust en ruimte die Hij in Zijn schepping heeft gelegd. Om te genieten van het zegenende effect dat dit toffe platform heeft. Er is nu geen nieuw boekidee. Er staat geen groot project meer voor dit jaar op stapel. Naast mijn parttime baan mag ik gewoon schrijven en creëren omdat het leuk is, niet omdat er weer iets af moet. En dat vind ik stiekem best wel fijn.

“Misschien moet ik er gewoon even aan wennen dat er geen druk op de ketel staat en er ruimte is om even niets te voelen,” ontglipt mijn mond terwijl ik naar buiten blijf kijken. Ik kijk haar aan en lach. “Kom, we gaan de stad in. Als er dan toch even niks dringends op de agenda staat, gaan we maar gewoon genieten van de vrijheid die deze werkdag nu biedt.”

Ik doe m’n haar goed en poets m’n tanden en kijk nog een keer in de spiegel. “Goed gedaan Daan. Zie je wel dat je kunt loslaten.”

Foto: Free Photo, pixabay