Afscheid door schooltijd

Stevig klemt hij zich aan me vast. Zijn knuffel Apie in zijn hand. Ik loop mee naar zijn stoel. ‘Kijk, hier staat je naam op, zie je?’ De juf neemt hem over. ‘Kom, Floris, we gaan samen naar mama zwaaien.’ Met een pruillipje kijkt hij mij aan. Hij zegt niets. Hij geeft me een knuffel. Eenmaal op de gang zie ik dat hij me door het raam volgt en zwaait. Hij huilt niet. Ik ook niet. Hij houdt zich groot. Ik ook.   

Met een dubbel gevoel loop ik de school uit. Mijn derde en jongste kind gaat voor het eerst naar school. Ik slik mijn tranen weg. Waarom voel ik me zo? Want ik ben echt blij voor hem. Een nieuwe fase breekt aan. Natuurlijk is het spannend voor hem, maar het past bij zijn leeftijd, zijn groei. En dat is prachtig om te zien. Maar toch, het is ook lastig.  

Want het betekent: afscheid nemen van de fijne ochtendjes. Samen naar de winkel, samen de was opvouwen, lekker rommelen. Ik mis hem nu al, terwijl ik achter mijn laptop in een stil en leeg huis zit. Naast de stilte is er het besef dat een belangrijke fase voorbij is. Zomaar afgelopen. Onder schooltijd is er geen kind meer afhankelijk van mijn zorg. Ik denk dat ik dat het lastigste vind. Het voelt zinvol om nodig te zijn.   

Nu ik erover nadenk, begrijp ik ineens veel beter waar mijn cliënten mee worstelen. In mijn werk begeleid ik als advocaat familierecht mensen bij hun echtscheiding. Vaak jonge ouders. Hun leven staat op z’n kop. Van veel dingen moeten ze afscheid nemen. Ook voor hun kinderen verandert er veel. Onlangs zat ik aan tafel met een stel in scheiding. Bij beiden kwamen er tranen. De vader deelde: ‘Sinds we uit elkaar zijn, mis ik je steun. We waren zo’n goed team samen’. Dit raakte de moeder. Zij vond het zo moeilijk om de kinderen te missen als ze bij hun vader zijn. Een prima vader, maar de kinderen de helft van de tijd missen, doet pijn. Ik begrijp hen allebei. Wat een pijn om afscheid te nemen van een relatie, van een gezinsleven. 

Mooi, dan valt het bij mij nog wel mee, denk ik vervolgens. Kom op Cobie, pak jezelf bij elkaar, er zijn mama’s met veel grotere problemen. Toch doe ik dat niet. Ik wil mijn kinderen leren dat ál hun gevoelens er mogen zijn. Dat ze met hun kleine en grote dingen bij ons, maar ook bij Jezus terecht kunnen. Mijn kleine verdriet mag er ook zijn. En ik mag het bij Hem brengen. Daarmee is het niet ineens verdwenen. Maar ik voel me wél lichter.  

Ik ga aan het werk. Als ik weer een blik op de klok werp, zie ik dat de ochtend is omgevlogen. Ik spring op mijn fiets – nog even en ik mag weer nodig zijn. Tijd om mijn zoon op te halen. 

Cobie Trimp

Ik ben Cobie, 36 jaar en getrouwd met Maarten. We hebben drie kinderen: Sophie (10), Jasper (8) en Floris (4). Ik werk als advocaat familierecht bij BVD advocaten. Mijn vrije tijd vul ik graag in met lezen, series kijken en buiten zijn. Daarnaast houd ik van gezelligheid met mijn gezin, familie en vrienden. Ik geniet erg van een avondje met een glas wijn en een goed gesprek.