Alleen op reis

Bianca was heerlijk op vakantie in Frankrijk. Op de camping waar zij zaten, streek op een gegeven moment een moeder naast haar neer. Een nieuwe hier, wist Bianca na bijna drie weken ieder gezicht wel of niet een keer gezien te hebben. In haar hoofd vormde zich een beeld van moeder en gezin. Tijdens het voorzichtige gesprek dat startte bleek dat toch een heel ander plaatje te zijn. En dat deed toch best wat met haar.

Het is onze laatste vakantiedag op de camping. Met 38 graden en een brandende zon zoeken we een plek op het campingstrandje. We vinden een fijne plek bij het ijskoude heldere riviertje, waar kinderen eindeloos in het water plonzen en de ouders meedoen aan de competitie ‘bruin bakken’. Regelmatig keren voor een egale kleur.

Vaders doen bommetjes en bouwen dammetjes of zoeken naar fossielen. Moeders smeren factor 30, lezen de Libelle en snijden de watermeloen. Relaxtheid alom.

We zitten voor de derde week op deze camping (wat absoluut luxe is) en daardoor weet ik feilloos welke mensen dit plekje al kennen en welke mensen nieuw zijn. Zo ook de moeder die naast onze handdoeken neerstrijkt met twee jonge kinderen, een tas lekkers, handdoeken, stoeltje, parasol en een grote zwemband.

Ken je dat? Dat je op basis van uiterlijke kenmerken al een eerste mening vormt? Zo dacht ik een perfect plaatje te zien: hippe iets oudere moeder (dus met een fijne carrière vóórdat de kinderen kwamen). Een zoontje én een dochtertje (hét koningskoppel). Hippe vader die zo ook wel zal komen (die is vast even stokbrood met smeersels en een fles rosé halen in zijn fijne leaseauto). Iets zoals dit plaatje vormde zich razendsnel in mijn hoofd.

“Waar kun je hier waterschoenen kopen?”, vraagt ze aan mij. Die was ze namelijk vergeten voor zichzelf en die waren onmisbaar, merkte ze. We knopen een voorzichtig gesprek aan.

“Zitten jullie hier al langer?”, vraagt ze.
“Ja, inmiddels 3 weken, morgen vertrekken we.”
“Zo, hé wat lang! In een stacaravan?”
“Nee, een tent.”

Nou, dat zag ze niet zitten. Of we nog leuke tips hebben.

Ik vertel haar over mooie en leuke plekjes in de buurt. Tussendoor maakt ze foto’s van haar kinderen die van hoog in het water springen. Bezorgde commando’s geeft ze, want met de band met de stroom mee, is dat wel veilig? Rustig zitten of liggen valt niet mee. Ze probeert te genieten van de zon maar ik zie dat rondom bruin bakken en regelmatig keren geen optie is. En dat die man in die leaseauto ook niet komt.

Gaandeweg proef ik dat ze alleen is. Ik kijk nog eens goed naar haar als ze het niet door heeft. Ze is best moe. Alleen op reis met twee jonge kinderen. Inpakken, niks vergeten. 1150 km alleen rijden (ik gruwel bij de gedachte) om de kinderen een heerlijke vakantie te geven. Een vakantie waarin zij alleen verantwoordelijk is voor de boodschappen, koken, zwemmen, douchen, ruzies sussen enzovoorts. En mijn eerste beeld van haar wist zichzelf uit. Ik berisp mezelf in stilte en stroom vol met compassie. Wat de reden ook is dat vader niet mee is: DIT heeft ze vast nooit gewild. Zo, alleen op vakantie. Ik vind het ineens confronterend om te zien. Ik krijg een heleboel respect voor haar. En met haar voor ALLE alleenstaande ouders die dit doen. Vader én moeder tegelijk als rol hebben en dan ook nog op vakantie. Écht respect en een diepe, diepe buiging voor jullie.

Ik wens jullie veel Power voor de dubbele rol die jullie moeten vervullen. Niet alleen op vakantie maar eigenlijk voor elke dag.

 

Foto: Unsplash