Als uitstappen niet kan

Anna stuurde mij deze blog. Heel graag wilden zij en haar man hun talenten gaan inzetten voor Zijn Koninkrijk. En bijna was het zover. Bijna. 

De krant. Ik sla hem open. Een katern met daarop een grote kop: Kansen voor doven in Jordanië. Een bijzondere combinatie van woorden, voor mij bekend en na aan mijn hart. Na het artikel ’s avonds nog eens nagelezen te hebben besluit ik dit met mijn familie te delen. In de familie-app post ik foto’s van het hele artikel. De tweede reactie in de groep komt van mijn vader, kort en krachtig: “Wat doet dit met je?”. Dan barst in mij een emotionele bom en huil ik. Ik huil wat ik in een jaar niet heb kunnen huilen.

Al jaren waren mijn man en ik op zoek naar hoe we gehoor konden geven aan een roep die we voelden van God. Een roep om niet alleen hier in Nederland Zijn kerk te dienen en te bouwen, maar ook in het Midden Oosten. Mijn man als gemeentewerker, ik als enthousiaste tweedetaalgebruiker van de Nederlandse Gebarentaal. Wat? Gebarentaal, de natuurlijke taal van doven. En als je het je afvraagt, nee, gebarentaal is niet internationaal (en dat vind ik juist schitterend!). Al tijdens mijn studie zocht ik; Heer, hoe kan ik U nou in het buitenland dienen als ik bekwaam word in een taal die specifiek is voor doven hier in Nederland?
Tijdens onze verkeringstijd bleven we zoeken en zagen we, langzaam, Gods hand in ons leven. Bemoedigingen, indrukken en ook vooral: levensverhalen van (oudere) mensen. Over Gods trouw, Zijn voorzienigheid, Zijn hand in alles. En daarbij hoort: overgave, durven uitstappen en vertrouwen.

Na 5 jaar werken in de kerk en inmiddels een jong gezin, leek het de tijd om een stap te zetten richting het buitenland. We waren een aantal keer in het Midden Oosten geweest, ook met onze oudste zoontje, en de bijzondere contacten met gelovigen en doven hadden ons hart geraakt. Hier konden we gehoor geven aan onze roeping en onze talenten inzetten. Maar het liep anders. Verder in het proces van uitzending bleek dat mijn man veel klachten had die wezen op een burn-out. En hoe graag we ook in het Midden Oosten zouden willen dienen, hoe we ons er ook thuis voelen… zo’n overstap maken is dan zacht gezegd niet verstandig.

En nu? In mijn dagelijks leven kan ik maar weinig tot niets met mijn talent. Ik voel me soms teruggegooid in de tijd. Nog verder weg dan dat ik ooit was. Zal ik er ooit wat mee kunnen? Komt mijn kairos-tijd nog eens? Maar als ik kijk naar de lessen die we leerden toen we zochten naar,- en ons voorbereiden op een leven vanuit roeping, dan treft het me. Overgave, uitstappen en vertrouwen.

Overgeven… wat U mij heeft toevertrouwd geef ik weer terug aan U.

Uitstappen… U roept mij voor meer dan alleen dat ene moment of die ene plaats.

Vertrouwen… want U bent dat waard. Dat heeft U bewezen!