Bang en boos

‘Beneath anger is always fear,’ las ik ooit ergens. Geen idee meer van wie die wijsheid komt, ik was hem eigenlijk al lang vergeten. Maar ineens kwam hij weer bovendrijven, onder de douche. Hij sijpelde zomaar met de warme straal mee mijn hoofd in.

Achter boosheid zit altijd angst. Dat het altijd zo is, betwijfel ik. Maar er zit voor mij een kern van waarheid in. Ik zit niet zo angstig in elkaar. Boos ben ik ook niet snel. Natuurlijk moppert deze moeder ook regelmatig, maar echt boos-boos hebben nog weinig mensen mij gezien.

Een paar weken geleden werd ik wel boos-boos. Ik denk er liever niet aan terug, maar soms gebeurt dat toch. Nu dus ook. Hoewel ik onder een hete straal sta, gaat er een koude rilling over mijn rug. Lang verhaal kort: het werd me te veel. Behoorlijk te veel. Er knapte iets in mijn hoofd. Ik heb geschreeuwd, gehuild, met deuren geslagen. Kanker maakt meer kapot dan je lief is.

Was mijn boze uitbarsting gevoed door angst? Angst om mijn lief te verliezen? Angst voor elke scan, elk gesprek, elke bijwerking? Angst dat mijzelf ook nog iets overkomt? Angst dat onze kinderen een trauma oplopen? Angst omdat ik niet weet hoe onze toekomst er uitziet? Ik heb angsten genoeg. Dikke kans dus, dat ik zo boos werd omdat ik bang was.

‘Angst mag er zijn. Het is ellendig als je er doorheen moet. Maar als je meeveert, kun je er daarna weer even tegenaan,’ hoor ik de psycholoog zeggen als we haar even aan de telefoon hebben. Oké, het hoort dus blijkbaar bij het proces. Maar ik heb een hekel aan angst. Ik wil dat gewoon niet voelen.

Een paar dagen later. Even snel douchen, we moeten naar het ziekenhuis voor een spannend gesprek. Ik laat de hete straal extra lang op mijn vastzittende schouderbladen klateren en neurie een deuntje. Dat op zich is niet heel bijzonder, gebeurt wel vaker. Maar ineens besef ik welk lied het is.

‘I’m no longer a slave to fear, for I am a child of God.’

Als ik een kwartiertje later beneden kom, heeft Alex net muziek op gezet. Volume hard, voor de afleiding. Er schalt uit de speakers:

‘I’m no longer a slave to fear, for I am a child of God.’

En alsof Hij nog even een laatste duwtje de goede richting op wil geven, volgt onderweg naar het ziekenhuis een appje van een kennis met een tekst:

God heeft ons geen geest van angst gegeven, maar een geest van kracht, liefde en zelfbeheersing.

2 Timotheus 1:7 Basisbijbel

De volgende ochtend onder de douche. Ik neurie hetzelfde deuntje als de avond ervoor. Met de shampoo verdwijnt ook mijn angst richting het doucheputje. Angst mag er zijn, komt vast ook wel weer eens terug. Maar ik neem me stellig voor dat angst op mij geen vat meer krijgt. Ik laat het lekker van mijn soapy shoulders glijden.

Kracht, liefde en zelfbeheersing. Dat moet het worden. Want ik ben gewoon Zijn kind!

PS: Het werd gelukkig een goednieuwsgesprek. Het blijft een momentopname, maar het geeft ons net dat beetje vertrouwen dat we nodig hebben voor de volgende behandelingen.

Foto: Unsplash – Skyler King

Petra van Kruistum

Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.