Wanneer komt de derde?

Het was de eerste vraag die een collega aan mij stelde toen ik de laatste keer terugkwam van zwangerschapsverlof. Zo’n anderhalf jaar geleden. Twaalf hele weken oud, was Jesse op dat moment. En het waren niet de meest leuke twaalf weken geweest door reflux. Dat wist mijn collega ook.

“Heh?”, was dan ook het enige wat ik eruit kon krijgen. En terwijl ik hem met grote ogen aankeek, begon hij een verhaal over dat ik christelijk was, dus dan zou een groot gezin er wel bij horen. En dat anticonceptie dan toch eigenlijk dan niet de bedoeling was? Dus logische vraag? “Wanneer komt de derde?”

Ik hoor mezelf nog stamelen dat ik gelukkig zelf ook een keus heb in dingen en dat ik geloof dat God het best oké vindt dat wij het er bij twee houden. En dat mensen vroeger in de tijd van de Bijbel ook het verband tussen seks rond bepaalde tijden en het krijgen van baby’s al wel hadden ontdekt en anticonceptie met die info ook mogelijk was maar grote gezinnen ook nodig waren om te kunnen overleven. En dat…

Hij luistert al niet meer echt. Met enig ongeloof in zijn ogen hoort hij mij aan. Hij kijkt naar beneden. En nog eens. Kijkt hij nou echt naar mijn buik? “In ieder geval komt er echt geen derde,” kaats ik met duidelijk verstaanbare stem richting zijn hoofd. “Oke, oke. Misschien maar beter ook ja, eerst even bijkomen van deze lichting,” antwoordt hij en gaat aan het werk, mij vol verbazing achterlatend.

Pfff… Het moet niet gekker worden. Eigenlijk te bizar voor woorden dat men die vraag überhaupt stelt ongeacht welke ‘lichting’ het is. Of het nou om mijn geloofsovertuiging of om mijn nog niet ontzwangerde buik ging weet ik nog steeds niet. Het boeit me ook eerlijk gezegd niet. Die derde is er in ieder geval na bijna twee jaar nog steeds niet gekomen.