Ben ik nog hun held? Vader aan het woord.

Dennis is vader van twee pubers: Mick en Sanne. Hij deelt met ons hoe hij vaderdag beleeft. Best leuk om eens iets van de kant van de papa’s te horen. :-)

De volle brievenbus met reclamefolders herinnert me er weer aan: Vaderdag. DE dag dat ik in het middelpunt van de aandacht sta en eindelijk wordt bedankt voor alle ‘vader dingen’ die ik het hele jaar doe. Dé erkenning voor weer een jaar vaderschap, met alle ups-and-downs.

De zelf gemaakte tegoedbonnen passeren mijn gedachte. “Voor een wasbeurt van de auto,” met daarna een diepe kras in de lak, niks van zeggen. “Voor een afwasbeurt,“ met daarna een gebroken bord en gesneuveld glas, niks van zeggen. “Voor een dag werken in de tuin,“ wat mijn mooie rozen niet hebben overleefd, maar… niks van zeggen.

Niet te vergeten alle mooie werkjes die ik ooit kreeg. En alle tekeningen die ik natuurlijk de allermooiste van de wereld vond. Als dank voor een jaar vaderschap, kreeg ik ook eens papercliphouder. Althans, ik begreep dat dat het moest zijn na de uitleg die erbij hoorde. Mooie herinneringen zijn het maar toch… toch knaagt er wat.

Ben ik wel een goeie vader? Ik betrap mezelf op deze nogal grote gedachtekronkel. Zo zit ik door de Kruidvat folder weg te zwijmelen bij alle mooie herinneringen aan Vaderdag, en zo sta ik aan de rand van twijfel omtrent mijn vaderschap. De verassingen zijn leuk, ik hou daarvan, maar komt alles wel over wat ik als vader voorleef? Ik bedoel, ik maak nogal wat fouten. Ben ik nog hun held? Voelen ze zich geliefd door mij?

Volledig afwezig zit ik op de bank en plof weer terug op aarde op het moment dat mijn dochter naast me komt zitten, mijn hand pakt en zegt: “I love you daddy.” En mijn zoon die even later in de keuken een stomp tegen mijn schouder geeft en zegt: “je bent een toffe vader.”

Dat zijn de cadeaus waar ik het voor doe. Dat soort mooie verassingen staan niet in de Kruidvat folder.