-
30 dec 2019
-
Geloof, Gezin
-
door Petra van Kruistum
-
0 comment
Bescherming tegen pijlen om je oren
‘Papa, mag ik je knalbeschermers, die uit de schuur?’ Ergens in de maand december komt deze vraag standaard uit de mond van mijn oudste, want ze heeft een hekel aan het harde geluid van vuurwerk. ‘Pak zelf maar,’ zegt mijn man. Twee seconden later zeg ik gehaast: ‘NEE! Laat mij dat maar doen!’ Want zorgvuldig verstopt in diezelfde schuur staat een lichtgrijze 24-inch omafiets met een knalroze krat voorop, te wachten op nieuwjaarsdag. Acht jaar wordt ze dan alweer, onze dame.
Mijn gedachten gaan terug naar oudjaarsavond 2011. Precies 40 weken zwanger ben ik die dag. We zijn bij vrienden thuis. Terwijl ik iets na twaalven naar buiten hobbel voor het vuurwerk, moet ik even pauzeren. Ergens in de omliggende weilanden klinkt de harde knal van een nitraatbom. De grond trilt ervan. Een flinke steek gaat door mijn buik, gevolgd door een fikse trap in mijn ribben.
We rijden na nog een uurtje opwarmen bij de kachel naar huis en rollen – ik letterlijk – ons bedje in. Er wordt mij welgeteld drie uur slaap gegund. ‘We gaan voor de eerste baby van 2012,’ zegt de verloskundige opgewekt als ze arriveert. Die wedstrijd winnen we niet, maar dat boeit me weinig. Want daar is ze, op 1 januari, om – I kid you not! – 1 minuut over 1: onze Elin!
Mijn nieuwjaarskind heeft geen liefde voor de jaarwisseling. De laatste weken van het jaar blijft ze het liefst binnen. En als ze al naar buiten moet, dan graag met papa’s gehoorbeschermers over haar oren. Ze loopt met een grote boog om de buurjongetjes heen die stoer buiten staan met hun babypijltjes en rotjes. Misschien dateert haar hekel aan knallen wel van vlak voor haar geboorte. Dat zou die trap in mijn ribben wel verklaren.
Rond de jaarwisseling lees ik vaak psalm 91. Zoek bescherming bij God, dan ben je veilig, staat er. Ik vind dit altijd een mooie gedachte om het nieuwe jaar mee in te gaan, hoewel ik merk dat ik hem nu met een tikkeltje scepsis lees. Ik lees ook: Hij redt je van dodelijke ziektes en geen ziekte zal je huis binnendringen. Dat is dus niet helemaal gelukt, Heer, denk ik bij mezelf.
Maar dit keer valt mijn oog op vers 5: Je hoeft niet bang te zijn. Niet voor gevaren die je ’s nachts bedreigen. Niet voor pijlen die overdag op je afgeschoten worden.
Ik moet een beetje grinniken om deze tekst. Heel toepasselijk voor de tijd van het jaar. Maar ook voor mezelf, bedenk ik. In 2019 floten de pijlen me soms snoeihard om de oren. Het was af en toe letterlijk vuurwerk. En ik heb één zekerheid voor 2020: het zal nog regelmatig gaan knallen.
Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.