Beter dan beautiful

‘Beautiful like my mommy’, staat er op het T-shirt dat ik krijg voor Sara. “Ik vond hem zo leuk, ik heb hem voor mijn eigen dochter ook gekocht,” zegt de oud-collega van wie ik het krijg. Dat ze het haar eigen dochter aantrekt, snap ik helemaal. Ze is een prachtige vrouw. Ik neem het cadeautje met dankbaarheid in ontvangst, maar voel ook wel direct een steek in mijn maag. Als ik het shirtje was en aan de lijn hang, bekruipt me dat gevoel opnieuw. Ik realiseer me dat ik een T-shirt met zo’n opdruk niet snel zelf zou kopen. Ik vind mezelf lang niet altijd ‘beautiful’. Zeker nu in de tijd na de bevalling ben ik regelmatig behoorlijk onzeker over mijn uiterlijk.  

Ik weet dat deze oud-collega het met alle liefde voor me heeft gekocht, zonder er ook maar een moment bij te hebben stilgestaan dat zo’n tekst nog wel eens oorlog in mijn hoofd geeft. Jarenlang kampte ik met ernstig overgewicht en een negatief zelfbeeld. Tot ik vier jaar geleden tientallen kilo’s afviel met behulp van een personal trainer. Eindelijk gelukkig, dacht ik. Mijn overgewicht verdween, maar daarmee ook mijn (letterlijke) muur van bescherming. Ineens was ik kwetsbaar, iets waar ik helemaal niet mee om kon gaan. In plaats van gelukkig te zijn, belandde ik in een diepe depressie. Had je me toen verteld dat ik vier jaar later getrouwd zou zijn en een kind zou hebben: ik had je niet geloofd.  

Met hulp van goede therapie en steun uit mijn omgeving krabbelde ik langzaam uit het dal. Leerde ik mijn negatieve gedachten wat te dimmen en positieve gedachten een kans te geven. Leerde ik de kracht van kwetsbaarheid. Maar op terreinen waarop ik me onzeker voel, zoals mijn uiterlijk, beland ik dus nog wel eens in een hevige gedachtenstrijd.  

Bijzonder genoeg sprak ik met mijn oud-collega af bij een restaurant aan een strandje in Zwolle waar ik maandenlang met mijn personal trainer trainde. Ik weet nog dat de eigenaresse van het strandtentje op een bepaald moment tegen me zei: “Toen ik je de eerste keer zag, dacht ik: dat gaat haar niet lukken. Wat een respect heb ik voor jou en wat je hebt bereikt”. Daar, op die plek, voel ik weer even de overwinning, zoals ik die toen voelde na uren lang ploeteren door het zand, zwetend en puffend met hevige spierpijn na afloop.  

Dat gevoel van overwinning had ik trouwens ook bij de bevalling van Sara. Hé, ik heb negen maanden een kind gedragen. Ik heb geploeterd, gezweet en gepuft om haar op de wereld te zetten. Opnieuw heeft mijn lichaam een topprestatie geleverd. En nu lever ik een topprestatie als moeder. Gewoon, door wie ik ben. Met alles wat ik heb doorgemaakt. Ik bid dat dit besef neerdaalt van mijn hoofd naar mijn hart. Dat is beter dan beautiful.  

Van mijn personal trainer kreeg ik voor Sara een romper met zijn logo erop. Als ik die bij haar aantrek, word ik elke keer weer blij. Morgen trek ik vol trots het nieuwe T-shirt over die romper aan.   

Foto: Fotorech, Pixabay