Bloemetjes en bijtjes onder het ontbijt
‘Maar hoe komt die baby dan in je buik?’ Het is 6.45 uur, we zitten in de achtertuin te ontbijten om nog een beetje verkoeling te ervaren tijdens de zoveelste dag van de hittegolf als onze peuter van bijna 3 jaar deze vraag eruit flapt. Ik heb net een hap havermoutpap in mijn mond, dus krijg geen kans om antwoord te geven. Dat blijk ik ook niet te hoeven doen, want vliegensvlug neemt Sara het woord. ‘Mama heeft een eitje in haar buik en papa heeft een zaadje. En als die bij elkaar komen, dan krijgt mama een baby in de buik’, vertelt ze. ‘Alleen meisjes kunnen een baby krijgen, jongens niet’, zegt ze er nog snel even achteraan.’ Daar heb ik niets aan toe te voegen.
Sara is super nieuwsgierig naar hoe alles werkt en daarom hebben we een boekje uitgezocht in de bibliotheek waarin wordt uitgelegd waar baby’s vandaan komen. Als ik haar eruit voorlees, zie ik hoe de radertjes in haar hoofd draaien om alle informatie te verwerken. ‘Dus als papa zijn piemel in mama’s hoofd stopt, dan komt er een baby in je buik’, zegt ze de ochtend nadat we het boekje de eerste keer hebben gelezen. Ik proest mijn havermoutpap bijna weer uit. ‘We lezen het vanavond nog een keertje’, weet ik tussen het lachen door uit te brengen.
Wat vind ik het bijzonder om deze zwangerschap zo als gezin te mogen ervaren. Toen ik zwanger was van Jasper was Sara nog te klein om te begrijpen dat ze een broertje of zusje kreeg. Nu hebben mijn beide kinderen heel goed in de gaten wat er aan de hand is. Gretig halen ze dozen met babykleertjes en babyspeelgoed leeg en vragen nieuwsgierig waar alles voor is. Ze vergapen zich aan babyfoto’s van zichzelf en bekijken ook graag ons trouwalbum, waarna ze telkens verontwaardigd reageren dat ze daar bij hadden willen zijn.
Ik geniet intens van hun opmerkingen en observaties. Jasper wil vooral graag een grote jongen zijn en legt veel van zichzelf aan de kant. Een kleine lepel om een toetje mee te eten? Niet nodig, is voor de baby, want zelf is hij tenslotte al groot. Zijn kinderstoel? Mag de baby wel op zitten, want hij kan wel op een grote stoel zitten. En Sara kan op de meest rare momenten aankomen met wetenswaardigheden uit het boek dat we lezen. Als ik haar handje pak, om te laten voelen dat de baby de hik heeft, zegt ze: ‘Maar hoe kan dat nou? Als de baby alleen maar eet via de navel en niet via zijn mondje, hoe kan hij dan toch de hik hebben?’ Ja, geef daar maar eens antwoord op.
Vanavond drukt ze me ook even met de neus op de feiten. ‘Mama, als jij oud wordt, dan kun je geen baby meer in je buik krijgen’, zegt ze als ik haar in bed stop en net heeft gelezen dat oma’s geen baby meer in hun buik krijgen. ‘Dat klopt’, reageer ik, waarna ze me met grote ogen aankijkt en zegt: ‘Maar ik wil helemaal niet dat jij oud wordt’. Ik slik, geef haar een knuffel, zeg welterusten en loop haar kamer uit. Op de gang word ik overmand door hormonen en emoties. Oma ben ik dan nog lang niet, maar hoogstwaarschijnlijk gaan we deze fase van moeder worden niet nog een keer meemaken. Volop genieten dus maar, van alle bloemetjes, bijtjes en babyvragen.
Mama van Sara en Jasper, echtgenote van Erwin. Weet dat ze ook een geliefde dochter van God is, al vindt ze dat soms lastig om te bevatten. Is een grote liefhebber van lezen en schrijven. Doet graag bootcamp in de buitenlucht. Wordt blij van de geur van verse koffie en bakt daar het liefst zelf iets lekkers bij.