Dan wil ik een hond

‘Dan wil ik zelf een hond!’ Met trillende stem perst ze er een heel pleidooi uit, nadat ik heb verteld dat we niet morgen al teruggaan om nog een keer te gaan kijken. Eenmaal ingevoegd op de rechterrijstrook werp ik een snelle blik naar rechts. Tranen biggelen over haar wangen.

We waren op bezoek bij mijn neef. Neeflief heeft een pup. Een herder, dus al flink van formaat. En mijn meisje is doodsbang voor honden. Eigenlijk voor bijna elk dier dat beweegt of geluid maakt, maar honden zijn een extra grote uitdaging.

Na een uur met opgetrokken benen op de bank en steelse blikken werpend richting de hondenmand tijdens de pannenkoeken, gebeurt het. Het beest moet uitgelaten en madam gaat zomaar mee. Weer binnen vertelt ze trots dat ze de riem heeft vastgehouden. En daarna klinkt het resoluut: ‘In je mand!’ en gaat er een koekje van haar hand naar zijn bek. Als klap op de vuurpijl volgt er ook nog een aai over zijn koppie.

‘Ik zal er echt goed voor zorgen, hem elke dag uitlaten,’ sluit ze haar monoloog af. ‘Ja, dat zei je bij de konijnen ook,’ flap ik eruit. De tranen stromen ineens nog harder en ik slik de reminder wie er elke keer het hok schoonmaakt maar in. Want ik voel me instant een slechte moeder door mijn opmerking.

Verdikkie Peet, waarom zeg je dat nou, denk ik bij mezelf. Ze heeft een van haar grootste angsten overwonnen, is doodongelukkig dat ze weg moet bij haar nieuw verworven beste vriend en jij presteert het om uitgerekend zoiets te zeggen?

Ik probeer de schade te herstellen door te zeggen hoe megatrots ik op haar ben. Want echt, mijn hart gloeit van haar moed. Maar the damage is done. Ik weet het nu zelf ook niet meer goed en besluit het even te laten.

Thuis zijn de waterlanders nog steeds aanwezig. ‘Weet je wie er nu nog meer supertrots op jou is?’ vraag ik haar. Ze kijkt me vragend aan. ‘Papa,’ vervolg ik. Binnen een paar seconden zie ik haar ogen oplichten, veegt ze haar tranen weg en kruipt ze tegen me aan. ‘Heeft hij dat gezien, denk je?,’ vraagt ze. ‘Ik weet het wel zeker,’ antwoord ik. Zelfs nu papa in de hemel is, droogt hij nog steeds haar tranen.

Ze grinnikt ineens. ‘Weet je wat hij dan zou zeggen, mam?’ Vragend kijk ik haar aan. ‘Jaaaaaa, Elin! Wat goed van je meisje!’ Ik ben geraakt door hoe specifiek ze Alex’ woorden reproduceert.

We babbelen nog wat over honden. En ik kan haar gelukkig nu rustig uitleggen dat ik honden ook leuk vind, maar dat een hond in ons gezin op dit moment echt niet handig is.

Ik weet ook wel dat de tranen niet alleen stroomden omdat ze weg moest bij de pup. Want deze dame lijkt op haar moeder, dus ik voel vaak wel hoe zij ‘werkt’. Vier maanden is er geen traan gelaten om papa, en nu kwamen ze ineens in overvloed. Haar emotionele emmertje moest gewoon even leeg.

Als ze op bed ligt, kiepert de mijne ook om. Ik huil vanwege een gekke combi van trots, verdriet en dankbaarheid. Trots op mijn meisje, verdrietig dat haar vader deze overwinning moet missen. En dankbaar dat ik zelf ook een Papa in de hemel heb, die op Zijn beurt weer mijn tranen droogt.

Terwijl ik een wijntje inschenk, bedenk ik dat ze echt wel een overtuigend pleidooi hield. En dat ik nu misschien toch ook wel echt graag een hond wil. Ooit.

Petra van Kruistum

Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.