Dansen in de regen

“Het leven is niet wachten tot de storm gaat liggen, maar leren dansen in de regen”

Mijn mascara zit onderaan mijn kin en mijn haar hangt in natte sliertjes over mijn gezicht. Het hemelwater komt met bakken uit de lucht. Mopperend worstel ik mezelf door de stromende regen. En terwijl ik merk dat zelfs m’n onderbroek het niet meer drooghoudt, daalt mijn humeur naar een historisch laag dieptepunt.

Ik moest ineens denken aan een uitspraak die zo mooi klinkt op papier: “Het leven is niet wachten tot de storm gaan liggen, maar leren dansen in de regen.” Inderdaad, het klinkt fantastisch als je ‘m zo leest. Maar dansen? In de regen? Serieus?

Ik ben niet zo optimistisch dat ik juichend door de regen huppel. En ook al was het vast goed voor de plantjes, mijn humeur werd niet beter van die aanhoudende nattigheid. Dus toen ik weer naar buiten moest voor boodschappen of kind-van-en-naar-school, trok ik boos m’n regenjas en laarzen aan. Scheldend op de regen en wind. Binnensmonds uiteraard, want er waren kinderen bij…

Over de kinderen gesproken, wat hen betreft was het een heel ander verhaal. Voor hen kon het niet nat genoeg zijn. Neem nou dochter van twee. Die was dolblij met haar nieuwe laarsjes-met-stippen en ze wilde direct naar buiten om ze uit te proberen. En zoon van vier vond de regen ook helemaal prima. Superblij toen we hem van school ophaalden met een grote paraplu. Waar we gezamenlijk onder kropen en naar huis wandelden terwijl de regen met bakken uit de hemel kwam.

En dan die waterplassen. Simpelweg té verleidelijk voor ons kroost om gewoon langs te lopen. We hebben toch laarzen aan dus waar zeurt mama nou over? En dan laat ik hen maar. Ze zijn uitzinnig van vreugde als ze keihard in de plassen mogen stampen. Het plezier spat ervan af. Met druipende kleren, modder in hun oren en laarzen vol water.

Terwijl ik van onder mijn paraplu sta te kijken naar dat vrolijke spul, komt er langzamerhand een lach op mijn gezicht. Mijn levenslustige kroost haalt me uit mijn gemopper over de regen en ik geniet van het blije gedoe. Waar ik het onmogelijk vind om te genieten van de regen, laat staan erin te dansen, geeft mijn kroost het goede voorbeeld.

En ik besef dat kinderen bijzondere gaven hebben, die ik ergens op de weg naar volwassenheid verleerd heb. Zoals bijvoorbeeld genieten van het moment. Geen zorgen om nattigheid. Overgave aan de onvermijdelijkheid van weer. Overal de lol van inzien. Alles uit het leven halen wat erin zit…

En inderdaad: dansen in de regen.