De aard van het beestje

Wat voor een beestje ik ben? Ik denk een bijtje. Een bezig bijtje. Het beweeglijke DNA en een grote portie energie komt bij mijn deel van de familie vandaan, daar ben ik wel achter sinds we nichtjes en neefjes hebben. Met een dreumes die zijn benen ontdekt heeft en ze continu wil gebruiken, grapte de Koreaanse moeder van een vriendje in haar prachtige Nederlands dat ze nu begreep waarom ik slank ben. Misschien was ze daarom de eerste die ontdekte dat er een buikje begon te groeien bij mij en raadde ze al maanden geleden dat ik zwanger ben. 

Zwanger en een bezig bijtje met veel energie. Ik heb een hoofd waar duizend ideeën in rondvliegen, die ik een beetje tot bedaren moet brengen, zodat er ook iets uit mijn handen komt. Focus is niet mijn sterkste kant.. Maar mij hoor je niet klagen, die energie komt goed van pas als moeder van drie bezige jongens. En creatieve ideeën om dit clubje te organiseren borrelen op terwijl ik bezig ben met het alledaagse. Als bezig bijtje vlieg ik het huis rond, sprint de trap op omdat mijn telefoon toch nog boven ligt, spring ik weer net iets te laat op de fiets naar school en trap ik lekker stevig door met mijn haren in de wind. Dit is het leven waar ik van hou.  

Tot vrijdagmiddag. Gevloerd door het kinderfeestje in soldatenthema van onze jarige tweede. Het is etenstijd, midden in de spits, maar ik geef toe: mijn buik wil op de bank. De bezige bij in mij kan even niets meer. San, dit moet anders, spreek ik mezelf toe. Een paar dagen later zit ik met mijn oudste twee bij de verloskundige. We horen het hartje van baby nummer 4 en ik zie de verwondering in hun oogjes. Ik geniet, klets ondertussen over hoe het gaat en sta veel te vlug weer op van de bank. ‘Iets rustiger aan, draai eerst maar op je zij’, spreekt de verloskundige me toe.  

Als ik vertel dat het me soms lukt om even een uurtje te liggen, zegt ze: ‘Wat als je nu eens alles wat slomer doet? Een beetje alsof je 80 bent. Daar heb je denk ik meer aan dan zo af en toe even een uurtje rust.’ De jongens moeten lachen. We nemen de trap vanaf de tweede verdieping en ik ben al een trede of vijf naar beneden als een van mijn jongens achter me roept: ‘Mam, als een oude oma, hè!’ O help, m’n kleuter van net 6 heeft gelijk.  

Sloom, rustig. Geen haast. Was ik maar meer als onze koeien, ik word al rustig als ik naar ze kijk. Niet altijd door naar nieuwe bloemen, projecten en ideeën, maar een beetje liggen en herkauwend voor je uit kijken. Genieten van het landschap, een paar stappen verder sjokken en af een toe een verse hap gras. In een lager tempo dalen we verder de trap af. Het is een waarheid als een koe dat ik het rustiger aan mag doen, maar de bezige bij in mij protesteert nog een beetje.  

Sanne Vels

Sanne Vels | dorpsmeisje | rent achter drie ondernemende jongens aan | getrouwd met de leukste boer van de wereld | creatief | dromen | visie | thee | geniet van het op reis zijn met de Grote Vader | Leert elke dag van haar kroost