De brokstukken van kanker

‘Het is nu twee jaar na de laatste chemo, de kanker is verslagen. De nacontroles zijn goed en het is daarom medisch verantwoord om de controles hiermee af te ronden. Met uw toestemming wil ik het dossier sluiten’. We zitten in het witte kamertje tegenover een relaxed ogende oncoloog. De oncoloog die ons een kleine drie jaar geleden kwam vertellen dat er een vorm van kanker was ontdekt bij mijn man Mark en die ons nu kan vertellen dat hij genezen is verklaard. De arts kijkt ons vragend aan en wacht op een bevestigend antwoord van onze kant. Het is goed zo, we hoeven vanaf nu niet meer elke controle geconfronteerd te worden met de kankerperiode die achter ons ligt. 

Zwijgend lopen we naar de uitgang van het ziekenhuis en stappen de auto in. Langzaam daalt het besef neer dat we nu het hoofdstuk kanker definitief kunnen afsluiten. ‘Dank U Heer voor deze goede uitslag’, dank ik in mijn hoofd. En tegelijk vraag ik aan Mark: ‘Eigenlijk zouden we nu toch moeten juichen en springen van blijdschap, waarom doen we dat dan niet?’

Mark antwoordt niet direct. Het drukke verkeer leidt ons beiden af. Op het moment dat we de snelweg op rijden, zegt Mark: ‘De oncoloog zegt dat ik genezen ben, maar ik voel me niet genezen.’ Deze reactie slaat de spijker op z’n kop en verklaart de reden dat we ons niet euforisch blij voelen. 

Mentaal en fysiek moeten we het nog steeds verwerken dat er kanker in ons gezin was. Dat die rotziekte zoveel jaren ons leven heeft beheerst. Ook nu nog zie en voel ik Mark worstelen op de momenten dat zijn lichaam hem in de steek laat. Dat hij fysiek niet meer de dingen zo kan doen als dat hij voor de chemo’s deed. Ik zie de onzekerheid over het feit dat hij mentaal minder aan kan dan voorheen. Op het werk heeft hij inmiddels een aantal werkzaamheden neer kunnen leggen. Aan het eind van de zomer start hij een traject bij een medisch psycholoog. 

Ik noem dit alles de brokstukken van kanker. De brokstukken van rouw en acceptatie. Rouw van hoe het was voor de ziekte ons leven binnen kwam en acceptatie van hoe het nu is nu Mark genezen is verklaard. We merken dat de brokstukken in de weg liggen om voluit het leven weer op te pakken. Die brokken puin die het ziekteproces heeft achtergelaten, zullen daarom moeten worden opgeruimd. 

’s Avonds kiezen we er bewust voor om samen als gezin, ondanks onze tegenstrijdige gevoelens, de uitslag te vieren. Het is een heel goede uitslag die het vieren waard is, ook al blijft ons gevoel nog wat achter. Maar terwijl we het leven vieren, sijpelt een gevoel van dankbaarheid mijn hart binnen. Ook al heeft de kanker van Mark ons veel kracht gekost, door dit gevoel van dankbaarheid voel ik een nieuwe kracht in me opkomen. Om de brokstukken die de kanker heeft achtergelaten stukje voor stukje op te pakken en te verwerken. Tot ze allemaal verbrijzeld zijn. 

Lydia Wiebenga

Ik ben Lydia, 42 jaar en getrouwd met Mark. Samen zijn wij dankbare ouders van drie dochters: Talitha (20), Jaelle (18) en Noëmi (15, ontwikkelingsleeftijd 4-6 jaar). Naast mijn gezin werk ik 20 uur per week als medisch secretaresse in een ziekenhuis. In mijn vrije tijd ben ik regelmatig in de sportschool te vinden, of buiten op wielrenfiets of aan de wandel. Naast het sporten hou ik van een goed boek en word ik heel blij van goede en fijne gesprekken.