-
06 feb 2024
-
Bemoediging, Blogs, Opvoeding
-
door Marga Feith
-
0 comment
De eerste keer
Ik herinner me nog ontzettend goed de allereerste schooldag van mijn dochter. Nog geen jaar geleden ging ze voor het eerst als klein meisje tussen al die – in mijn ogen – grote kinderen naar binnen. Huilen, gillen, alles kwam voorbij, want ze wilde niet. Toen ze eindelijk in de klas zat, voelde ik in mijn hart een combinatie van euforie en verdriet. Mijn kleine meisje wilde veiligheid zoeken in mijn armen, maar tegelijk had ze het zo nodig dat ik haar los zou laten. Dit ritueel herhaalde zich een week of vier, maar daarna was ze de stoerste van de klas en rende ze naar binnen. Ach, er zullen vast moeders zijn die dit herkennen.
Vandaag zit ik te kijken bij haar eerste zwemles. Het ritueel van ‘de eerste keer’ voltrekt zich opnieuw: tranen, mopperen, huilen. Maar er is een verschil. Ze is gegroeid. Ze is ouder, weet beter wat er van haar verwacht wordt en ik weet haar beter te stimuleren. Terwijl ze gedwee naar het groepje kinderen loopt, denk ik: we zijn samen sterker geworden. Zij laat zien hoe stoer ze is en daarmee helpt ze mij dit proces opnieuw goed te doorlopen.
De eerste 20 minuten blijft ze kijken met tranen in haar oogjes en een beteuterd gezicht, maar dan hoor ik ineens ‘Oh, Esther, wat knap van jou zeg! Dat doe je goed!’ Ik kijk op, verschrikt bijna en kan het nauwelijks geloven. Een paar minuten geleden wilde ik mijn kleine meisje nog uit de les halen, mijn armen om haar heen slaan en zeggen dat ze niet terug hoeft. Mijn moederhart maakt geen sprongetje, nee het maakt een sprong overzee! Ik gloei van trots!
Als de les voorbij is, gaat de dame stoer naar de douche, samen met de andere kindjes. Ze heeft de grootste verhalen over hoe fantastisch haar eerste les was. Ze is zich ervan bewust dat het begin lastig was, maar het einde maakt alles goed! En dan mag ik eindelijk mijn moederlijke liefde tonen en mijn armen om haar trillende lijfje heen slaan, net als een warme handdoek overigens. Ik mag mijn trots tonen met honderden kusjes en zeggen: ‘Meisje, je bent geweldig en wat ben ik dankbaar dat ik hierbij mocht zijn’.
De week erna herhaalt de geschiedenis zich weer en gaat ze met veel pijn en moeite de les in. De zwemmeester staat met open armen te wachten en zegt tegen me: ‘Ga maar mama, het komt wel goed’. Hoe moeilijk ik het zelf ook vind, ze gaat, al is het met mopperen en tranen. Opnieuw laat ze me zien dat we elkaar los mogen laten, hoe moeilijk dat ook is. Zij leert doordat ik haar die ruimte geef, ik leer doordat zij haar ruimte pakt. En zo komt ook deze les weer tot een goed einde en gaat het iedere week een stukje beter.
Wennen doet het nog niet echt, mijn moederhart piept en kraakt bij het zien van haar ongemak en verdriet. Maar het moment dat ze zelfverzekerd onder mijn vleugels vandaan stapt, die eerste keer komt vast en zeker ook.
Ik ben Marga, 36 jaar en getrouwd met Reinier. We zijn de trotse ouders van Jesse (7), Esther (4) en Judah (5mnd). Ik geniet van mijn taak als mama maar ook van mijn werk als medisch secretaresse bij een fysiopraktijk voor 2 dagen. Om tot rust te komen loop ik graag in de duinen of door de bollenstreek maar ook met het koken van een lekkere maaltijd doe je me een groot plezier.