De eerste werkdag

Daar staat hij. In de grote tuin bij de kinderopvang. Het is nu al warm. Z’n rossige haartjes kleven aan zijn gezicht. Z’n ogen zijn nog niet helemaal wakker. Hij staart vooruit. Zijn kleine lijfje doet een poging om te spelen, maar het lukt nog niet. Hij rijdt een rondje op de auto en lacht naar de meisjes maar komt vervolgens terug.

“Wat ga je zo doen mama?” vraagt hij mij met grote ogen. Ik weet het. Het is eigenlijk geen vraag. Maar een mededeling. Dat hij het liefst nog even bij mij is. Dat hij eigenlijk nog helemaal geen zin heeft om te spelen. Om überhaupt hier te zijn.

“Ik ga zo werken,” antwoord ik alsof het nooit anders is geweest. “Jij mag hier lekker spelen met de kindjes en de auto’s.” Hij accepteert het niet. Zijn keel trekt open en het geluid zegt mij genoeg. Dit wordt geen makkelijk “tot straks.”

Als een té grappige mama voor dat moment, probeer ik er iets makkelijks van te maken. “Kijk, wat een gekke glijbaan! Ik denk niet dat jij daar af kunt.” werp ik hem zenuwachtig toe. Hij trapt er niet in en stikt zichzelf stevig aan mijn jurkje vast. Het lijkt op zaklopen voor gevorderden. Met een naald maak ik voorzichtig de draadjes weer los. Maar het prikt. Voor het eerst voel ik dat ik het eigenlijk niet eens wil. Niet vandaag.

Vandaag moet ik na heel veel heerlijke vakantieweken weer werken. Weken van rustig aan en in de rust genieten van elkaar. De tikkende tijd smijt het afscheid in m’n gezicht. Ik beloof mijzelf om niet te gaan huilen. Terwijl ik op het punt sta deze zinloze belofte te breken, komt daar mijn reddende engel. De peuterjuf.

“Hey vent! Kom maar even bij mij.” Met enige tegenzin stapt hij over naar haar. “Wij gaan straks naar een grote speeltuin. Op de stint! Vind je dat leuk?” Hij draait abrupt z’n hoofd. Het huilen stop. Z’n aandacht is gepakt. De stint is een soort grote gemotoriseerde bakfiets. Hij vindt dat ding het einde. Hij kan zelfs een beetje lachen. Het tij lijkt te keren.

Langzaam begeef ik mij naar de deur. Ik krijg met tegenzin een hand mijn kant op gezwaaid. Het is echt niet de eerste keer dat hij moeite heeft met de eerste paar minuten kinderopvang. Dat gebeurt wel vaker. Hij heeft ook al een weekje mogen wennen, dat kan het ook niet zijn. Het is wel de eerste keer dat ik het zo intens ervaar. Alsof het afscheid nemen vandaag, ook afscheid nemen is van de leuke vakantietijd.

Zodra ik de deur uitloop neem ik mezelf dan ook voor dat ik dit nooit meer doe. Gedecideerd besluit ik dat ik hem de volgende keer gewoon weer mee naar huis neem. Om een uurtje langer wakker te worden. Samen onder een dekentje. Met wat lekkers en een filmpje. Overtuigd zet ik koers naar de school waar ik werk.

Aan het eind van de dag weet ik dat de volgende uitdaging mij te wachten staat: hem mee naar huis krijgen. Want hoe vervelend hij het begin soms ook vindt, hij heeft het daar altijd onwijs naar zijn zin. Nu ook weer. Dat zit dus wel goed. Gelukkig maar. Wel zo fijn voor de relatie met mijn werkgever, besluit ik opnieuw. Al zouden m’n studenten het best cool vinden als ik af en toe een uurtje spijbel. ;-)