De regie uit handen
Schrijven moet ik. Van mezelf. Maar er komt geen letter op papier. Al weken vraag ik me af waarom. Genoeg inspiratiebronnen, zo lijkt het. Net kanker gehad, onverwacht kort daarna zwanger, weer aan het werk.
Maar met alles wat er was, geen woorden op papier. Ik kreeg geen helder beeld waar het dan over zou moeten gaan. Te veel vast in mijn hoofd en te veel bezig met het vinden van nieuwe balans in een situatie die allesbehalve uitgebalanceerd is.
De richting van mijn leven wordt – opnieuw – bepaald door Iemand anders. Was ik er net zo’n beetje aan gewend dat we de pittigste page-turner voor onze kiezen hadden gekregen, blijkt er nog een schepje bovenop te kunnen.
Dat beeld dat God heeft van mij, moet wel enigszins aangepast worden, als je het mij vraagt. Want die draagkracht versus draaglast wordt van bovenaf toch ietwat anders ingeschat dan ik zelf doe. Mag het wat minder alstUblieft?
In mijn hoofd voer ik allerlei gesprekken met mezelf, ontevreden als ik kan zijn over de kwaliteit van het leven dat ik zelf wil leven. Ondanks alles val ik nu weer in dezelfde valkuil als altijd: op het moment dat ik de controle dreig te verliezen ga ik uit alle macht proberen die zelf weer terug te pakken waar ik maar kan. En als dat niet lukt, of maar ten dele, doe ik alleen nog maar harder m’n best.
Ik had zo de wens om, wijzer geworden door de harde lessen van vorig jaar, het leven een nieuwe wending te geven. Maar dan wel een zelfgekozen richting graag. Ik droomde van een nieuwe carrière, gecombineerd met perfect moederschap. Van grote reizen maken en bewuste keuzes in plaats van leven in de sleur van alle dag.
Ok, ik zal eerlijk toegeven dat alle bovenstaande prachtige plannen misschien niet al te realistisch zijn met 2 kids, een hypotheek en een man met een zich in sneltreinvaart ontwikkelende carrière. Maar dromen deed ik. En het was lang geleden, dat ik mezelf dat had toegestaan.
Dromen over nog een kindje erbij deed ik niet. Niet omdat het niet welkom zou zijn. Maar dat hoofdstuk hadden we, voordat de chemo’s begonnen, bewust afgesloten.
Tegen alle logica en medische adviezen in komt hij er toch, onze zoon. Over een week of 10 al ook. En weet je wat? De Hemelse Vader bepaalde deze richting voor mij, voor ons als gezin. En ik snap wel waarom. Want hoe valt het leven beter te omvatten dan door nieuw leven te geven nadat je de dood in de ogen hebt gekeken? Ik kan geen betere manier bedenken om nieuw vertrouwen te vinden en weer te leren loslaten.
En dat geeft mij op een of andere manier heel veel rust. Hij heeft tenslotte dit grote wonder gegeven. Dat maakt dat ik er alle vertrouwen in heb dat het goed is. Met mij, met mijn gezin. Van buitenaf bezien lijkt het allemaal niet te doen misschien. Maar de allerbeste balans is te verkrijgen als je de regie uit handen moet geven. En geloof me, ik kan het weten.
Foto: Unsplash – Ian Dooley
Christien is getrouwd met Martin en moeder van twee meisjes. Al ruim elf jaar werkt ze als verpleegkundige op de hartbewaking. Ze vindt haar passie in zingen en sinds kort ook in het schrijven. De reden daartoe heeft haar leven compleet op z’n kop gezet: in februari kreeg ze de diagnose borstkanker. Sindsdien deelt ze haar verhaal hier.