De wijze les van een poepluier

Iedereen is anders, 
dat is nou eenmaal zo,
iedereen is anders, okido…

Vrolijk zingt mijn kleuter achter op de fiets dit liedje van Marcel en Lydia Zimmer. Het raakt me. Juist omdat hij zich met de diagnose autisme echt in zijn eigen tempo ontwikkelt. Hij is daarin anders dan het gros van zijn leeftijdsgenoten. Hij is bijvoorbeeld nog niet volledig zindelijk. Maar hij lijkt zich er helemaal niet zo van bewust en vindt het allemaal wel oké. Ik denk dat hij dit liedje daarom zo lekker mee kan zingen. 

Hij zit nu bijna een jaar in groep 1. Inmiddels is hij gewend op de school waar hij op zit in het regulier onderwijs. Hij heeft zijn draai gevonden en heel veel geleerd. Waar hij in het begin van het schooljaar de juf geen vraag durfde te stellen en hard moest huilen als ik wegging, voelt hij zich nu op zijn gemak en is een ster geworden in het stellen van vragen. Dankzij fijne hulp die hij daarvoor ontvangen heeft op school. Hij is er zo goed in dat ik er nu wel eens moe van wordt trouwens. 

Bij het afscheid in de ochtend krijg ik een dikke knuffel en dan gaat hij naar binnen en is het oké voor hem. We zien hem als ouders opbloeien en daar zijn we dankbaar voor. 

Eén van de verschillen met zijn medekleuters is dat Boaz elke dag in zijn luierbroekje naar school gaat. Plassen kan hij zelf op de wc, maar voor poepen heeft hij deze nog nodig. Dit lukt hem nog niet zelfstandig. We helpen hem als ouders nog als hij een grote boodschap moet. 

Laatst kwam hij naar me toe en zei: ‘Mama, ik wil bij dat meisje uit mijn klas spelen’. Ik vroeg hem direct hoe hij dat dan ging doen met naar de wc gaan. ‘Dan kan ik toch die mama vragen of ze mij helpt?’. Ik vond het heerlijk om te merken hoe onbevangen hij daarin staat, nog zo vol kinderlijk vertrouwen in de wereld om hem heen. Hij houdt me met zijn antwoord een spiegel voor. Ik zie direct allemaal bezwaren: daar kan ik die moeder toch niet mee lastig vallen, ik wil niet om hulp vragen, wat zullen ze wel niet denken en zo gaat mijn hoofd nog even verder. Ik vind het wel even een pijnlijke confrontatie. Want wat zegt dit over hoe ik naar mijn kind kijk? Accepteer ik hem wel echt in wie hij is? Deze gedachten zeggen meer iets over mijzelf en mijn zelfbeeld dan over mijn kleuter. Ik kan van hem leren; van zijn onbevangenheid en vertrouwen. Hij is oké met zichzelf. Ik wil daar ook oké mee zijn. 

Toch ben ik vaak nog zo gevoelig voor wat andere mensen van mij en van mijn kinderen vinden. Ik zou willen dat ik kon zeggen dat ik daar boven kon staan, maar het lukt me vaak nog niet. Ik weet dat de waarheid is dat ik Gods geliefde dochter ben en dat wat Hij van mij vindt het belangrijkste is. Hij heeft mij en mijn kleuter gemaakt. Hij heeft een bedoeling met onze levens. Zo leer ik van mijn kleuter dat ik oké ben zoals ik ben. Dat ik van mezelf mag houden. En dat allemaal door zijn poepluier. 

Wendie

Ik ben Wendie, 34 jaar, getrouwd en mama van twee zoons (4 en 7 jaar). Ik ben dankbaar dat ik moeder mag zijn en vind het tegelijkertijd een grote uitdaging. Naast het moederschap werk ik en in mijn vrije tijd lees ik graag een goed boek, drink een kopje thee met een vriendin of ga ik op stap met mijn gezin.