December: feestmaand?
Nu de ‘feestmaand’ in volle gang is en Sinterklaas de deur uitgebonjourd, denk ik terug aan onze decembers met onze dochters toen ze nog baby waren. Het eerste gevoel dat tot me komt is opluchting: wat ben ik blij dat die periode achter ons ligt. Urenlang babygehuil had ons tot kluizenaars gemaakt. We waren zeldzame verjaardagbezoekers geworden, gingen niet naar de kerk en deden er alles aan om de prikkelmomenten voor onze dochters te beperken.
Ook van visite bij ons thuis was amper sprake. Als er dan tóch bezoek kwam, zat een van ons regelmatig boven met een huilende baby terwijl de ander beneden de boel entertainde. Het is meer dan eens voorgekomen dat het bezoek binnen een half uur de deur achter zich dicht trok met de woorden: “Nou, succes dan maar hè!”, of: “Hopelijk kunnen jullie een beetje bijslapen!”.
‘Huize Huilebalk’
De babytijd van onze dochters was ontzettend zwaar. Naast het feit dat ze beiden veel hebben gehuild, hebben ze ook in kritieke toestand in het ziekenhuis gelegen. Er zijn heel wat tranen gevloeid. ‘Huize Huilebalk’ had met recht op een bordje boven de deur mogen hangen.
Maar wat ben ik dankbaar. Allereerst voor mijn man, die na een lange werkdag het gesjouw met onze huilbaby op zich nam. En er is meer. Ik ben gaan inzien hoe goed het is om keuzes te maken voor mezelf, voor ons als gezin. Ik heb geleerd dat het belangrijk is om mijn grenzen aan te geven.
‘De kerst draait door’
December een feestmaand? Niet voor mij destijds. Dan maar geen Sinterklaasviering of overheerlijk kerstdiner in leuk gezelschap. En die kerstnachtdienst? Hoe graag ik daar ook bij had willen zijn om iets van een kerstgevoel te ervaren, ik besefte dat die ook wel doorgaat zonder mij.
God ziet mijn hart aan. En als Hij daarnaar kijkt, dan ziet Hij een oprecht hart dat hunkert naar Hem. Juist op de momenten dat stille nachten ver weg lijken en de dagen eindeloos duren. God wil niet dat ik door blijf rennen tot ik er bij neer val. Niet dat ik naar een kerstnachtdienst ga als ik eigenlijk te moe ben van al het gehuil. Niet dat ik me opdirk voor een kerstdiner voor mensen om me heen, terwijl ik zelf compleet leeg ben vanbinnen.
Feestmaanden
God wil één ding. Dat ik standvastig ben in Hem. Dat ik mij krachtig weet dankzij het feit dat Hij Zijn Enige Kind onze eenzame wereld in stuurde. De Zoon Die weer terugkomt om de chaos van deze aarde te verdrijven.
Met deze wetenschap is het trouwens iedere maand een feestmaand. Ook zonder speciale diensten en familiediners.
Foto: Pexels.com
Veerle is getrouwd met Johannes en mama van hun dochters Jalta en Shanna. Veerle wordt blij van een goed glas wijn, in het weekend gecombineerd met een bordspel. Als moeder van twee hoogbegaafde kinderen weet ze hoe intensief het moederschap kan zijn. Binnen haar praktijk talent IQ biedt ze een helpende hand aan kinderen en volwassenen met (vermoedelijke) hoogbegaafdheid. Ontdek welk talent de Hemelse Vader jou heeft gegeven!
www.talent-IQ.nl