Die andere vader

Dit blog verscheen eerder vandaag bij de Club van Relaxte moeders.

Elk jaar doet het toch meer met mij dan ik van tevoren dacht. Zie ik ineens weer een plaatje in mijn hoofd van vroeger. Van die grote man, bijna twee meter hoog, zwart haar. Ik zie hoe hij mij optilt en drie meter boven de grond rondjes met mij draait. Ik mijn armen wijd als een vogel. “Genoeg papa, genoeg!” roep ik lachend naar hem. Althans, ik denk dat ik dat deed, maar zeker weet ik het niet meer. Ik was net drie jaar.

Ik weet eigenlijk niet eens of hij me vaak heeft opgetild. Maar die ene keer herinner ik me nog als de dag van gisteren. Ik weet zelfs nog hoe hij op dat moment rook. Fris en kruidig. Een geur die ik later nog weleens ergens tegenkwam in de bus of in de trein. Elke keer was hij het niet.

Hij was er trouwens sowieso niet vaak. Hing vaker in de kroeg. Nadat mijn moeder van hem scheidde vertrok hij met de Noorderzon. Af en toe dook hij nog eens ergens op. Maar dat was na een paar jaar ook afgelopen.

Wat loop je nou te mijmeren over die man. Een vader kan je hem toch niet noemen? Ik werp het mezelf weleens toe als ik aan hem denk. En dan denk ik gelijk ook aan mijn stiefvader. De man die mij vanaf mijn negende grootbracht. Die mij troostte na een nachtmerrie. Die in het publiek zat toen ik politieagent speelde in de schoolmusical. Met mijn moeder meeging naar het tien minuten gesprek op school. Pleisters plakte op mijn kapotte knieën. Mijn banden plakte als ze lek waren. Met mij meeging naar mijn eerste sollicitatiegesprek en in zijn kleine Nissan Sunny wachtte. De man die mij leerde hoe het is om geliefd te worden door een vader.

“Dit zijn mijn kinderen,” zei hij vanaf dag één elke keer met glinsterende ogen en een lach op zijn gezicht als hij ons mocht voorstellen. En al snel stelde ik hem voor als mijn vader. De term stiefvader gebruikte ik al gauw niet meer.

Ja, ik ben enorm trots op die vader. Hij koos met alles wat hij had om vader te zijn voor mij, mijn broer en zusje. Met heel mijn hart bewonder ik zijn liefde voor ons en dat hij vanaf de eerste dag alle verantwoordelijkheden op zich nam. Ik ben superdankbaar voor de rol die hij heeft in mijn leven, dat juist hij de opa is van mijn kinderen. Een betere (oké, hij en mijn schoonvader delen een gedeelde eerste plaats) kan ik voor de jongens niet wensen.

Misschien denk ik daarom rondom deze dag wel aan mijn biologische vader. Een vader zoals mijn (stief)vader kan ik hem niet noemen. Maar mede dankzij hem ben ik wel op aarde en geniet ik van een prachtig leven. Een leven waar ik hem best ook een inkijkje in had willen geven.

Foto: privé-archief