Die derde doe je er wel even bij

“Die derde doe je er wel even bij.”

Die zin hoorde ik regelmatig toen ik vertelde dat ik zwanger was van ons derde kindje. Die én de zin: “Nóg eentje?!” Alsof ze eigenlijk zeiden: “Nee Daan, doe het niet! Het is té veel voor je!”

Blijkbaar is ‘zo’n derde’ kind nogal een ‘ding’ en vinden mensen daar op voorhand al iets van. Sowieso heb ik een hekel aan het hebben over ‘zo’n derde’. Alsof het iets is wat je zo even makkelijk krijgt. Ik denk dat heel veel vrouwen er alles voor over zouden hebben dat het zo makkelijk zou zijn als tellen tot 1, 2, 3.

Maar waar ik eigenlijk naartoe wil, is dat ik onze dochter er helemaal niet even bij doe. Weet je wat voor dynamiek er ontstaat met drie kinderen in huis? Allereerst heb ik minstens twee handen tekort. Chronisch welteverstaan. Daarbij is op pad gaan met een kleuter, peuter en baby een volksverhuizing op zichzelf en ben ik vaak de pakezel. En dan heb ik het nog niet eens over de tijd die je moet incalculeren vóór je weg kunt. Dat was met twee kinderen al een ding om rekening mee te houden, maar met een baby erbij helemaal. Want niet alleen de peuter poept vlak voor vertrek meestal nog even zijn luier vol. De baby ook. En op het moment dat ik dan in de auto of op de bakfiets zit, besluit de kleuter dat hij toch echt NU nog naar de wc moet. Dus kunnen we er allemaal weer uit. Want de peuter en baby alleen in de auto laten resulteert meestal in gehuil of een dashboard dat gesloopt wordt.

Soms lijkt het trouwens meer alsof ik ‘die eerste’ er een beetje bij doe. De kleuter is ineens een stuk vaker op zichzelf aangewezen. Want hey, z’n broertje en zusje kunnen nog niets of weinig zelf doen. Hij wel. ‘Want hij is al 5’. Vind ik dan hè. Eigenlijk het onzinnigste excuus ever. Weet hij ook. Daarom protesteert hij er ook regelmatig tegen.

Nope. ‘Er even bij’ doe ik onze dochter niet. De zoons overigens ook niet. Het is hard werken, kleine kinderen. De tijd vliegt voorbij als sneeuw voor de zon. Maar tegelijk zet het me ook steeds vaker stil en besef ik hoe dankbaar ik ben voor mijn gezin. Middenin in de nacht bijvoorbeeld als ik een fles geef en zie hoe vredig Fenne (de baby) is. Of toen ze laatst huilde op weg naar huis in de bakfiets (want net te lang op schoolplein gestaan voor etenstijd) en Mads (de oudste) liefdevol en voorzichtig zijn arm onder haar babyschaal plaatste, haar met zijn andere hand vasthield en zei: “Rustig maar Fenne, we zijn bijna thuis.” Of wanneer Jesse (de middelste) niet meer als eerste mij begroet als ik hem kom ophalen bij de opvang, maar de maxicosi induikt en eerst zijn zusje kusjes geeft en vraagt hoe haar dag was.

Een derde kindje doe ik er niet even bij. Maar het verrijkt mijn leven wel, meer en meer. Tuurlijk, het kost meer tijd, meer geld, meer energie en meer van mijzelf. Maar weet je, ik krijg er ook zoveel voor terug. Niet alleen poepluiers en driftbuien. Echt, de beschikbare liefde neemt alleen maar toe. Dus we draaien het gewoon lekker om. Onze derde krijgt er een heleboel bij. Namelijk in één klap twee leuke broers en twee ouders die megablij met haar zijn. En een huis vol speelgoed. Dat ook.

Daniëlle Koudijs

| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |