Die meneer op de foto
“Mam, wie is dat?”
Mads kijkt naar de met teksten, kaarten en foto’s beplakte muur in mijn werkkamer. Zijn ogen gericht op een zwart-witfoto uit begin zestiger jaren. You are loved anyway, staat eronder.
Ik wist dat deze vraag een keer zou komen toen ik die foto daar ophing. En als de vraag niet kwam, zou ik het een keer gaan vertellen. De vraag was alleen hoe. Het antwoord laat dan ook even op zich wachten.
“Ma-ham, wie is dat, die meneer?” vraagt Mads nog een keer.
Ik kijk naar de heldere ogen op de foto. In de glimlach die hij toont en de twinkeling in zijn ogen zie ik elke keer iets van mezelf.
“Dat is mama haar echte vader,” antwoord ik. Ik zie twee vragende ogen. “Oma was vroeger eerst getrouwd met iemand anders. Met die meneer. En daar kreeg ze kindjes mee. Oom Bas, tante Sandra en mij. Alleen kon die meneer niet zo goed voor ons zorgen. Daarom ging oma alleen voor ons zorgen en ging die meneer weg.”
We hadden het de laatste tijd weleens vaker over ‘de echte vader’ van mijn neefje. “Mam, ome H. is niet zijn echte vader, die woont ergens anders.” En dan vertelde hij over dat mijn neefje wel bij zijn echte vader mocht logeren en dat ome H. ook wel een echte vader voor hem is, maar dan anders.
“En nu is mama’s echte vader in de hemel,” vertel ik verder. “Maar gelukkig kwam opa Boot en kon oma met hem trouwen. Opa Boot is ook mijn echte vader omdat hij zo goed voor mij zorgt, maar dan anders. Net zoals bij mijn neefje.”
Al 26 jaar is mijn stiefvader in beeld. En al zolang is hij voor mij een echte vader, een man van wie ik zielsveel houd. Al dertig jaar is de man op de zwart-witfoto uit beeld. Een echte band hadden we niet. Maar toch mis ik hem soms ineens. Zou ik willen dat hij bij mijn huwelijk was geweest. Of dat hij mijn man en kinderen had leren kennen. Dat hij kon zien dat het echt mogelijk is om een goed en stabiel gezinsleven te creëren. Ik zou willen dat hij kon voelen hoeveel liefde hij had kunnen ontvangen. Iets wat hij vroeger niet heeft gehad. Soms zou ik gewoon willen dat hij er nog was.
“Dus hij is dood?” vraagt Mads. “Ja, al heel lang, want hij was veel ouder dan oma en ook ziek,” zeg ik. “Oh zo,” antwoordt hij en gaat verder met zijn kleurplaat alsof het niets is wat ik net vertelde.
Zondag 31 maart is het 19 jaar geleden dat hij is overleden. En juist op die dag wordt zijn kleindochter opgedragen in onze kerk. Noem het toeval, maar ik vind het bijzonder. Want ook al lijkt het soms net alsof hij er nooit is geweest, zondag is hij er wat mij betreft toch een beetje bij.
| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |
Dankje dat je dit deelt.
Ik herken je verhaal zo!
Mijn dochter kende haar opa niet, haar opa maakt een eind aan zijn leven. Ik hou heel veel van mijn vader.
Het gevoelige in mijn hart bij dit verhaal. Is wat mijn kinderen zomaar ontvangen. Hoeveel wegen en omwegen ik zelf heb genomen om hiermee mn gevoel een stukje verwerking en vrede en Gods nabijheid te geven.
Mn kinderen mogen het zomaar ontvangen.
En wij, jij en ik, mogen ons gevoelige verhaal delen. Ik al vaker, want de vragen van je kinderen komen weer terug. En dan merk ik hoe mooi het is te vertellen over iets wat zoveel pijn deed en verwarring gaf en dat nu een levensverhaal is.
Met mijn zoon vertel ik weinig over zijn vader in Australie. Het contact is stroef geweest en nu zelfs verbroken. Hij verkeerd in jou positie. Wat zal zijn verhaal later zijn.
Hoe kan ik er voor mijn zoon zijn?
Hoe was zijn oma in Australie er voor ons toen zij nog in leven was. een zonnestraal van liefde en blijdschap. dankbaar voor dit mooie en voor het mooie van mijn zoon in een wereld waarin gebrokenheid z’n sporen nalaat naast schoonheid.
Hoi! Wat mooi dat je zo reageert. Ik geloof dat elk verhaal een bemoedigend levensverhaal voor anderen kan worden. Bij mij heeft God daarin alles omgedraaid wat omgedraaid moest worden. Dat wat wij voorleven, hoe wij met ons verdriet om zijn gegaan en daarin heling hebben gevonden, kan voor hen de grootste getuigenis zijn. Ik bid dat dat voor jouw zoon ook zo mag zijn. Veel zegen voor jouw gezin! Liefs Daniëlle