
-
04 okt 2018
-
Geloofsopvoeding, Opvoeding
-
door Petra van Kruistum
-
0 comment
Dierendagblog: Je krijgt er zoveel voor terug
“We krijgen gezinsuitbreiding. Twee dit keer,” zeg ik tegen Alex. Aan de andere kant van de carkit blijft het angstvallig stil. Ik besef dat ik iets uit te leggen heb.
Al maanden kwam het onderwerp met enige regelmaat ter sprake; gaan we ervoor of niet? Ik was voor, het zou zo leuk zijn voor de meisjes… Manlief had zo zijn bedenkingen. En hij wist ook niets van mijn stiekeme bezoekje.
Impulsbesluit
Toen ik het schuurtje binnen kwam en die kleine pluizenbolletjes zag rondhuppen, heb ik in een impuls besloten. Drie weken later arriveerden er twee lieve hangoortjes, Iejoor en Fluffy. Ze hoorden meteen helemaal bij het gezin.
De dochters waren dolblij! Manlief ging uiteindelijk stilzwijgend overstag en beitste vervolgens met gepast enthousiasme het hok. Onze dames gaan ieder op hun eigen manier met dieren om. Elin vindt ze erg schattig. Maar zodra ze vanuit het niets een kamikaze sprong uitvoeren is ze foetsie. De pluizenbeestjes aaien over het hekje gaat nog wel, op schoot is een brug te ver.
Nadia is het andere uiterste. Ze klimt ze op het grootste paard, loopt te ravotten met de Dobermann van mijn broer en steekt rustig haar vingers in de neusgaten van mijn vaders’ schapen. Zodra ze kan, zit ze bij de konijntjes in de ren. Eerst genoot ik van haar enthousiasme. Maar toen ik Iejoor een meter door de lucht zag vliegen, werd het toch tijd om in te grijpen.
Huisdiertraining
Mijn hoop was dat een huisdier voor allebei goede training zou zijn. Elin minder angstig, Nadia voorzichtiger. Maar na een paar weken ‘konijnentraining’ besefte ik dat een relatie opbouwen met Fluffy en Iejoor voor de meisjes makkelijker is gezegd dan gedaan.
“Maar de Here God heeft toch alle dieren gemaakt? Waarom kan hij dan niet gewoon zelf voor ze zorgen? Dan hoeven wij het niet te doen.” Elin heeft duidelijk geen zin om het hok schoon te maken. Haar opmerking zet me aan het denken. Hoe had God de mens-dier relatie eigenlijk precies voor ogen, toen hij de dieren schiep? Tijd voor een herhaling van het scheppingsverhaal.
‘Adam gaf aan al het vee, aan alle vogels en aan alle wilde dieren een naam. Maar hij zag er niemand bij die bij hem paste en die hem zou kunnen helpen.’ Genesis 2:20
Hulp?
Pas toen God zag dat geen van de dieren geschikt was als hulp voor Adam, schiep hij Eva. Het woord ‘hulp’ zit me een beetje dwars. Als er een geschikt ‘hulpje’ tussen de dieren had gezeten, zou God de vrouw dan wel geschapen hebben? Is de vrouw dus alleen geschapen omdat Adam een ‘hulp’ nodig had? Ik geloof niet dat het zo bedoeld is. Het klinkt mij wat ouderwets in de oren.
Gelijkwaardige hulp dan
Na wat graven vind ik het Hebreeuwse woord voor hulp: ezer. In de Bijbel wordt dit woord op verschillende manieren gebruikt. Bijvoorbeeld in Psalm 33: ‘Onze ziel verwacht de Here, Hij is onze hulp’. De hulp die God onsbiedt, wordt dus op dezelfde manier vertaald. Ezer is geen minderwaardige vorm van hulp, maar een gelijkwaardige.
Dieren zijn geschapen om ons tot hulp te zijn. En helpen doen ze; denk aan paarden en ossen die landbouwwerktuigen trekken, of reddingshonden in de Alpen. In mijn studietijd zat ik regelmatig een poosje naar mijn goudvissen te staren, als ik stress had. We worden aan alle kanten geassisteerd door onze beestjes. En als enige tegenprestatie zijn wij verplicht om ze goed te verzorgen en ze met respect te behandelen. En dan geven ze jou op hun beurt weer liefde retour!
Thuis hadden we vroeger een halve kinderboerderij. Mijn ouders waren gek op dieren. Alles wat aan kwam lopen of vliegen werd vertroeteld en verzorgd. En ging er wat dood, dan was het een kwestie van tijd voordat er weer wat in een mandje voor de kachel lag. Liefde en respect voor dieren (oké, de meeste dan ;-)) is mij met de paplepel ingegoten. Want je krijgt daar zoveel voor terug. Je krijgt daar Gods liefde voor terug!
Ik hoop dat ik mijn kids daar ook wat van mee kan geven. Te beginnen bij een fijne knuffel-relatie met Fluffy en Iejoor, door ze te leren om die pluizenbolletjes goed te verzorgen.
Foto: Nathan Boadle, Unsplash

Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.