Door aanbidding in de rust

Rommelige, drukke, pittige dagen. We kennen ze allemaal wel. Leuk zijn ze niet altijd. Geduld is dan een schone zaak, maar soms ook gewoon even op. Ik heb daar ook wel eens last van. Maar niet zo lang geleden veranderde de atmosfeer door eigenlijk iets heel voor de hand liggends.

Het valt me niet altijd mee, als de kids ziek zijn of niet lekker in hun vel zitten. Het lijkt wel alsof alles dan tien keer zoveel energie kost. Wat misschien ook wel zo is. Verkeerd begrepen worden ligt bij de oudste (bijna drie) dan op de loer. Met als gevolg een boze bui. En dat dan de hele dag door als ik niet oppas. De jongste (terwijl ik dit schreef bijna tien maanden) lijkt op dit soort dagen spontaan de ergste vorm van verlatingsangst te hebben gekregen. Zijn broer kopieert dat direct. Resultaat? Twee huilende kinderen die van elkaar niet accepteren dat ze bij mij op schoot zitten. De hond voelt de spanning ook nog eens haarfijn aan en trippelt op die momenten zenuwachtig door het huis. Voor mij zijn dit op een gegeven moment genoeg factoren om eens flink te ontploffen. Mijn hersenen hebben al regelmatig een meltdown gehad. Ook al weet ik dat de jongens er niks aan kunnen doen, en lukt het mij vaak wel om rustig te blijven, soms gaat het even mis.

De emmer is vol
“Wat is er toch met je,” zeg ik met vermoeide onmacht in mijn stem tegen m’n baby als ik hem na de zoveelste  huilbui even in de box leg. Ik weet dat ik deze vraag helemaal niet aan hem mag stellen. Of dat in de box leggen eigenlijk alleen maar averechts werkt. Maar mijn emmer is vol. Ik besluit de vaatwasser uit te ruimen zodat ik even wat afstand kan nemen van de situatie. Even later voel ik me schuldig. Dit verdient hij helemaal niet. Hij voelt zich niet lekker. Ik geef hem een dikke knuffel en ga met hem spelen zodra hij weer rustig is. Terwijl ik met van die “brrrrrrroeeeemmm” lippen vliegtuigje speel met zijn knuffel begint hij weer te lachen. Voor ik het weet klimt hij over mij heen en stoeien we op baby niveau. Volgens mij zit het tussen ons nog wel goed.

Diezelfde avond wil het slapen voor de derde avond op rij niet lukken. Voor de vierde keer doe ik een poging hem in zijn bedje te leggen. Zijn ogen vallen onderweg naar boven bijna dicht, zo moe is hij. Maar zodra hij zijn matras raakt begint het gehuil opnieuw. Hij is duidelijk niet van plan afscheid te nemen van mijn warme armen.

Tijd voor aanbidding
Ik ga naast hem zitten en voel wat irritatie opkomen terwijl hij onrustig blijft draaien en jammeren in zijn bedje. Op dat moment doe ik iets wat ik nog niet eerder heb gedaan. Ik begin te aanbidden.

“Heer, ik wil niet boos of chagrijnig worden hierom. Ik ga U aanbidden en bid dat Uw aanwezigheid de rust terugbrengt,” zeg ik in gedachten. In mijn hoofd zing ik de liedjes door die we met onze band gaan spelen tijdens de volgende kerkdienst. Ik begin enigszins geforceerd maar naarmate er meer woorden (in gedachten) mijn lippen verlaten, verandert ook mijn stemming. Binnen afzienbare tijd is er echt een tijd van aanbidding en merk ik dat Jesse snel rustig aan het worden is, om vervolgens met een diepe zucht in slaap te vallen. In de stilte die volgt klinkt een grote opluchting.

Ik blijf even naar hem luisteren. Hij klinkt zo vredig nu. Mijn hart voelt die dag voor het eerst rustig en vrij. Wat is God toch een grote God en wat houdt Hij van onze aanbidding. En wat een kracht gaat daar van uit. Ik dank Hem meerdere malen voor dit bijzondere moment en geef Jesse nog een kusje op z’n zachte, gladde bruine haartjes. In opgewekte staat kom ik weer beneden. Met positieve energie. Dit wil ik vaker vrijzetten in mijn huis!