Dubbel zien

Nee. Nee echt niet. Het kan niet. Onmogelijk. Ik zie dit gewoon echt verkeerd. Die afspraak bij de opticien is gewoon broodnodig, dat is nu wel duidelijk. Ik zie namelijk dubbel.  

Ik moest het zeker weten. Ik zou door de MRI, deze nooit meer te vergeten donderdag 6 december. Op mijn eigen verzoek nog wel. Om toch iets van controle te krijgen over de huidige status van de binnenkant van mijn borsten. Compleet in tranen smeekte ik de mamma-care-verpleegkundige me te begrijpen. Binnen 10 minuten waren zij en de chirurg overtuigd.   

Een hele rollercoaster aan emoties kwam los toen ik hoorde dat het ging gebeuren. Zo veel dat ik er haast spijt van kreeg dat ik het had gevraagd. Want het aller allerergste was om weer te moeten wachten op die uitslag. Angst voor een nieuwe tegenslag had me volledig in zijn greep. Wat als ik alsnog te horen kreeg dat het helemaal mis was? Ik draaide in cirkeltjes rond de kolkende massa van ongrijpbare gevoelens. Ik wilde mezelf niet verliezen in het gevoel geen controle te hebben over het verdere verloop van mijn leven.   

En toen werd het donderdag 6 december. De dag waarop alles anders werd. Totaal onverwacht. Opnieuw gaf ik ergens aan toe en volgde ik mijn gevoel. Hoe bizar ook, maar ik moest het doen. Ik zag ze drie kwartier voor de MRI: twee roze streepjes. Op de allergoedkoopste zwangerschapstest van de Appie. Het kon toch niet echt zo zijn, dus ging ik er echt niet meer geld aan uitgeven dan nodig. Het feit dat ik aan mijn gevoel had toegegeven, vond ik eigenlijk al te gek voor woorden. Ik had het dan ook tegen niemand gezegd. Ja, de week ervoor, als grapje tegen Martin, omdat ik heus wel wat dingetjes had gemerkt die me vaag ergens aan deden denken. Maar net zo makkelijk veegde ik ze weer van tafel.  

En nu? Complete paniek voelde ik. Ik durfde niet nog een keer te kijken. Vloog de badkamer uit en weer in want ik ging toch nog een keer kijken. Ik moet bellen naar Martin, ging het door me heen. En naar de MRI-afdeling. Hoe leg ik dit uit?  

Martin kwam naar huis toen ik hem belde. Het eerste wat hij zei waren woorden die me direct rustig maakten en die ik nooit meer vergeet:  ‘Lieverd, hoe mooi is het niet dat dit nieuwe leven er komt? Het kan ons zo helpen om de focus te verleggen naar iets prachtigs en positiefs. Er schuilt zo’n mooie belofte in het ontvangen van nieuw leven in het jaar dat je bijna je eigen leven had verloren’.  

Weg is de paniek. Dubbel zien? Helemaal niet. Ineens zie ik scherper dan ooit. Maar bovenal weet ik dat God het ontzettend helder ziet. Hij is erbij. En met Hem kan ik het vertrouwen vinden dat het goed komt.  

Foto: Unsplash – Jay Calabrese