Een appje in de woestijn
‘Bzzz-bzzz.’ Er plopt een appje in mijn scherm naar boven. “Ik merk de laatste tijd dat ik me op een minder actieve manier op God richt”, staat er. “En ik weet even niet wat ik ervan vind.” Het is Saar*, een goede vriendin, iemand voor wie ik veel respect heb. Ze heeft het momenteel niet makkelijk en slaat zich dapper door het leven heen. Puur op wilskracht en vertrouwen op God.
Het appje gaat verder: “Ik ben vanmorgen niet naar de kerk geweest, maar ik denk dat ik vanmiddag wel ga, het thema sprak me wel aan.” Ik pak mijn telefoon. Nu de jongste op bed ligt, de oudste bij het buurmeisje vertoeft en mijn wederhelft zijn wiskundig inzicht aan het botvieren is op het inmeten van een hor, heb ik even tijd om te antwoorden. Ik weet dat ze niet zomaar een antwoord terugverwacht en dat het typen van deze berichtjes voor haar een manier van ventileren is. Zij weet op haar beurt dat ik zal antwoorden op een moment dat het mij ook schikt, een prettige verstandhouding.
“En dat is?,” typ ik terug, doelend op het thema. “God zegt: vertrouw nu maar op Mij,” antwoordt ze. “Het is niet dat ik zonder Hem wil leven, maar wat het wel is, weet ik ook niet.” Ik glimlach. Dit dappere mens kwam in haar dieptepunt tot het besef dat God Degene is Die haar Anker wil zijn en heeft zich aan Hem vastgeklampt. Nu legt ze de lat weer aardig hoog voor zichzelf.
Ik activeer het toetsenbord op mijn scherm. “Ieder heeft zo z’n woestijnweken.” Mijn vingers vinden moeiteloos de nodige letters. “En dat is helemaal niet erg. In de woestijn laat Hij Zich vaak weer vinden,” voeg ik eraan toe. ‘Saar is aan het typen’, zie ik vervolgens in mijn scherm.
“Ik voel me ook niet per se verloren of verlaten. Maar het is wel wat dor. Dus je noemt een mooie vergelijking.” Zoals dat wel vaker gaat, verandert het onderwerp opeens naar de volgende activiteit die haar te doen staat met de kids, namelijk even naar de speeltuin.
Later die avond laat mijn telefoon opnieuw weten dat er een appje binnenkomt. Wederom Saar. “En de tekst van de preek was Exodus 14: 1-18. De uittocht is net geweest en de woestijnreis gaat beginnen.” Hoewel het nog flink warm is in huis krijg ik het wat koud en gaan de haartjes op mijn armen overeind staan. “Hoeveel knipoogjes wil je nog ontvangen?,” kop ik nog even in. Ze vervolgt: “De boodschap was levensles nummer 1: vertrouw op God!”
Ik glimlach en wil weer beginnen met typen als ik opeens in het scherm lees: “Ideetje van mij als kleuranalyste: wat vind je ervan als we samen uit gaan zoeken hoe jouw basisgarderobe eruit zou kunnen zien voor jouw kledingstijl? Dat is voor mij heel leerzaam, en voor jou ook in jouw voordeel met nieuwe aankopen…” Oké, tijd voor ander onderwerp dus. Ze heeft blijkbaar voldoende kunnen ventileren. “Gezellig, dan praten we in de stad weer verder over de woestijn, deal?”
*De naam Saar is gefingeerd.
Foto: Unsplash
Veerle is getrouwd met Johannes en mama van hun dochters Jalta en Shanna. Veerle wordt blij van een goed glas wijn, in het weekend gecombineerd met een bordspel. Als moeder van twee hoogbegaafde kinderen weet ze hoe intensief het moederschap kan zijn. Binnen haar praktijk talent IQ biedt ze een helpende hand aan kinderen en volwassenen met (vermoedelijke) hoogbegaafdheid. Ontdek welk talent de Hemelse Vader jou heeft gegeven!
www.talent-IQ.nl