Een beetje ‘bleeh’ na de vakantie

‘Ik voel me een beetje bleeh’, zeg ik tegen mijn man. We drinken in het ochtendzonnetje een kopje koffie in de tuin. Ik blijk niet de enige te zijn, mijn wederhelft herkent mijn gevoel direct. 

Drie dagen geleden kwamen we terug van een heerlijke vakantie in eigen land met onze vouwwagen.  Ik heb genoten van rust, goede gesprekken en natuur en ben opgeladen, maar nu voel ik me ‘bleeh’. 

Wat zal ik eens doen? De veertien wassen die ik mee naar huis nam, liggen weer schoon in de kast en ons huis had ik voor vertrek nog grondig gepoetst. Alleen de dreumes scharrelt rond, de oudste drie logeren bij opa en oma. 

Dat ‘bleeh-gevoel’ heb ik zo’n paar keer per jaar, als ik even bewust stil sta en stop met draven als een malle. Als ‘bleeh’ zich meldt, weet ik dat het tijd is op zoek te gaan in mijn binnenste en na te denken over de dingen die ik écht belangrijk vind. Gedurende de dag besef ik dat ik meer wil duiken in Gods Woord. Terwijl ik zoekende ben naar iets wat bij mijn behoefte past, stuit ik op een leesplan om de complete Bijbel binnen twee jaar te lezen. Als ik me in het plan verdiep, lijkt de dagelijkse hoeveelheid me redelijk haalbaar. Ik deel mijn plan met mijn man, oudste dochters en een paar vriendinnen, zodat ik direct een stok achter de deur heb. Minder scherm is ook geen verkeerd idee. Soms schrik ik van mijn dagelijkse schermtijd, waarin ik met gemak een heel Bijbelboek had kunnen lezen en een paar potjes Ligretto met mijn dochters had kunnen spelen. Ik stel weer wat limieten in, ontvolg wat op Insta in de hoop dat ik mijn tijd hierdoor wat nuttiger ga besteden. 

De volgende dag leert onze dreumes me de laatste les. We zitten weer samen buiten aan de koffie (want we hebben toch niks te doen met slechts één in plaats van vier kinderen thuis) en onze dochter zit op een kleedje in het gras. Voor haar staat een bakje met appelpartjes. Vakkundig heeft ze er twee uitgehaald en houdt ze er in beide handjes eentje vast. Om de beurt hapt ze een stukje van het partje af. Vervolgens stopt ze de stukjes weer terug in het bakje. Ze haalt er opnieuw twee uit en herhaalt het ritueel. Tevreden geniet ze van deze bezigheid. Er vliegt een witte vlinder langs. Kraaiend strekt ze haar armpjes uit en volgt vol bewondering het fladderende beestje. Als hij uit het zicht verdwenen is, kijkt ze verbaasd om zich heen.  

Een beetje eten en genieten van een vlinder: zo simpel kan het leven zijn. Mijn ‘bleeh-gevoel’ lijkt als een soort mistlaag op te trekken en ik besluit dat ik mezelf drie doelen stel voor het komende schooljaar. Meer Bijbel, meer genieten van eenvoud en minder scherm. Vastbesloten om deze voornemens dit keer écht vast te houden, weet ik stiekem nu al dat een ‘bleeh-gevoel’ mij over een poosje er weer aan herinnert dat die doelen een beetje op de achtergrond zijn geraakt. Maar dat geeft niet. Als ‘bleeh’ me herinnert aan wat misgaat en anders moet, herinnert de Vader me aan de eeuwige liefde en genade. Bij Hem mag ik in rust genieten van Zijn aanwezigheid en al appeltjes etend vlinders bewonderen.  

Esther Houwink

Mama van vier dochters | Docent in het Mbo | Oog voor detail en georganiseerd | Houdt van zingen en een goed gesprek | Mét koffie en wat lekkers