Een brief voor mij van Paulus
De opleiding die ik als beginnende protestantse godsdienstleerkracht moet volgen, is van start gegaan. Ik kijk op het onlineleerplatform naar de vakken die ik het komende jaar moet volgen. Het zweet breekt me uit als ik de cursushandleidingen doorneem. Productgerichte en procesgerichte onderwijsvisie uitleggen, doelstellingen formuleren, argumenteren, analyseren… Help, dat klinkt vreselijk ingewikkeld! Kan ik dat allemaal wel, vraag ik mezelf paniekerig af.
En hoe ga ik dat in vredesnaam combineren met mijn werk? De zes lesuren die ik momenteel voor de klas sta, zijn het probleem niet. Maar daar komen de reistijd en de lesvoorbereidingen nog bij. Vooral dat laatste baart me zorgen. Er is geen standaard werkboek voor protestantse godsdienst in België. De eerste jaren kruipt er dan ook heel veel tijd in het maken van de lessen. In het leerplan staan wel de onderwerpen die aan bod moeten komen, maar de invulling is aan de leerkracht zelf. Ik vind het heel leuk om gevarieerde en boeiende lessen te maken, want ik kan er veel creativiteit in kwijt. Maar nu de opleiding erbij komt, vliegt het me ineens aan.
Voor ik het weet is het al tijd om Daniël van school te halen. Thuis wil hij eerst even rusten voor de tv. Ik breng hem een glas melk en een wafel en duik dan snel mijn studieboeken in. ‘Mama, kom je mee schommelen?’, vraagt hij even later. Eerlijk gezegd had ik gehoopt dat hij nog even zelf zou spelen. Dan kon ik nog wat doorwerken. Tegelijkertijd vind ik het slecht van mezelf dat ik niet enthousiaster reageer. Ik geef mezelf een schop onder mijn kont en volg hem naar buiten. Mijn zoon heeft recht op tijd met zijn moeder na een hele dag school. En ik mag mezelf tijd gunnen om te genieten van mijn kind.
Toch kan ik het niet laten om ’s avonds na het eten mijn studieboeken weer open te slaan zodra het even kan. Het duizelt me als ik zie welke leerstof ik allemaal thuis moet doornemen en welke opdrachten ik moet insturen.
Die avond zit ik op het voeteneind van zoonliefs bed met de Kinderbijbel in mijn hand. ‘Ah, we zijn bij de brieven van Paulus aanbeland’, zeg ik. Daniël kijkt me vragend aan.
Ik leg hem uit dat Paulus brieven schreef om anderen aan te moedigen en advies te geven over het geloof. Spontaan voeg ik daaraan toe: ‘Hij zou bijvoorbeeld naar mij schrijven dat ik niet zo bezorgd moet zijn over mijn studie. Dat ik op God mag vertrouwen dat het allemaal wel goed komt. Hij heeft mij immers geroepen deze weg te gaan.’
Ik voel mezelf tot rust komen bij het horen van deze woorden uit mijn eigen mond. Het is alsof ik door deze denkbeeldige brief van Paulus aan mezelf, ineens besef dat ik vooral mezelf aan het gek maken was. Ik hoef helemaal niet alles in één week al af te hebben. Stapje voor stapje wordt mijn nieuwe credo. Met mijn blik vol vertrouwen naar Boven gericht. Dan komt het vast goed.
En als ik het toch nog weer even niet zie zitten, kan ik nog altijd als opdracht mezelf een brief schrijven. Een bemoedigende brief van Paulus.
Vera Bijma / Moeder van Daniël (7) / Gelukkig getrouwd / Vertaalster / Dol op schrijven / Dankbaar voor Gods liefdeen genade, mijn gezin, familie en vriendenen nog zoveel meer/ www.mamasleukste.home.blog