
-
26 sep 2023
-
Blogs, Geloofsopvoeding, Zorgen voor elkaar
-
door Saskia Mootz
-
0 comment
Een klein gebed met grote kracht
‘Wil je even helpen? Ik heb een plank tegen mijn mond gehad en er loopt bloed uit’, hoor ik mijn man in het voorbijgaan zeggen tijdens een ochtend klussen. Ik ben zelf op dat moment met een bouwstofzuiger gruis aan het opzuigen; onze peuter en kleuter helpen me met een stoffer en blik. De rust waarmee hij het zegt, zorgt ervoor dat er bij mij geen alarmbellen afgaan. Dus ik maak mijn hoekje af en volg hem naar de kraan. Daar zie ik inderdaad bloed. Veel bloed. ‘Wil je even kijken of het gehecht moet worden’, vraagt hij.
Op dat moment begint bij mij de adrenaline te stromen. Ik vraag me direct af wat er nou precies aan de hand is, wat de kinderen wel en niet moeten zien, wat ik het beste kan doen en hoe we de rust kunnen bewaren. Ik dirigeer de kinderen snel naar buiten, waar ik mijn man op het eerste het beste houtblok plant om te voorkomen dat hij omvalt. Hier zie ik dat er een flinke snee in zijn lip zit en dat daar al het bloed vandaan komt. Het lijkt vooralsnog vooral de schrik, de pijn en de nare aanblik te zijn die het zo akelig maken.
Terwijl ik afweeg wat nu een goede vervolgstap is, zie ik in mijn ooghoek onze dochter van vijf aankomen met een tuinstoel. Ze moet flink haar best doen om het ding te verslepen, maar ze is vastberaden. Als haar vader erop zit, verdwijnt ze naar binnen en komt terug met een kopje water. Drinken gaat alleen lastig vanwege de pijn. ‘Daar weet ik wel wat op’, roept ze en ze gaat een rietje halen. Samen met haar zusje probeert ze echt voor hem te zorgen. Ook als ik heb besloten dat hechten niet aan de orde is en dat rust, ontsmetten en koelen het belangrijkste zijn, wijken ze niet van zijn zij. Sterker nog, als ik terugkom met ijs en zout water voor het ontsmetten, zit de oudste naast hem te praten. Het duurt even voor ik doorheb dat ze een gebedje aan het doen is. Kort en krachtig zegt ze: ‘God, dank U dat U voor papa zorgt.’
Het ontroert me. Haar zorgzaamheid; wat ze doet is zo lief, teder en oprecht. Haar gebed raakt me ook. Ik twijfel namelijk wel eens over het opvoeden met geloof. Doen we wel genoeg of niet juist te veel? Hoe leggen we de ingewikkelde Bijbelverhalen uit? Door haar zo bezig te zien en te horen, voel ik dat het misschien helemaal niet zo ingewikkeld is. Het gaat niet alleen om wat we bewust doen, maar vooral om wat we onbewust voorleven. Liefde, zorgzaamheid, vertrouwen, bidden en dankbaarheid. Dat is wat wij belangrijk vinden en dat is genoeg. Meer dan genoeg misschien wel. Er bestaat niet zoiets als één geloofsopvoeding. Uiteindelijk gaat onze dochter hiermee haar eigen weg en bid ik haar gebed over haar uit: God, dank U dat U voor haar zorgt.’
De nieuwste blogs
-
jan 24, 2025Bemoediging, Geloof
Met een dankbaar hart sluit ik af
door Daniëlle KoudijsBijna negen jaar Power to the Mama’s – Tijd voor een nieuw hoofdstuk Mei 2016. (…)
Lees meer -
jan 22, 2025Blogs
Gods voorziening door het schrijven heen
door Christien KarssenDe oproep voor nieuwe bloggers voor Power to the Mama’s kwam destijds op een voor (…)
Lees meer -
jan 21, 2025Blogs
Hoop en houvast
door Petra van KruistumEnthousiast reageerde ik op een oproepje van Daniëlle, in april 2018. Ze zocht (…)
Lees meer

Ik ben Saskia, 41 jaar oud, getrouwd met Willem Jan en mama van twee dochters (4 en 2). Naast het mama zijn, geef ik les op het HBO en zoek ik regelmatig het kind in mezelf op door toneel te spelen, te schrijven en te dansen.