Een zaadje hoop

Daar stond ze. Een klein meisje, natgeregend tot op haar huid. Zonder ontbijt naar school. De geur van armoede was in haar omgeving te ruiken. Haar ogen staarden naar wat er om haar heen gebeurde. Ik weet niet of ze het meekreeg. Een medewerker had het door, pakte haar op, omarmde haar met liefde en nam haar mee. Ze trotseerde de stank door haar immense hoeveelheid liefde voor dit meisje. Ze werd gebadderd, verzorgd en gevoed. Met schone kleren en een volle buik ging zij de klas in. Haar ogen begonnen te stralen, haar glimlach ontblootte haar witte tanden. Eventjes kon zij genieten van het spelen, het eten, de gezelligheid, de liefde. In ieder geval tot ze weer naar huis zou gaan.

Thuis is het niet zo fijn. Haar moeder is verslaafd. Hun ‘huis’ (een paar stalen platen tegen elkaar) lekt aan alle kanten, hun bedden zijn nat. Geen wonder dat ze zo naar school gaat. Er is gewoon geen andere optie. Haar moeder zegt dat ze hoopt dat haar dochter verpleegster wordt. In haar houding zie ik onmacht, verdriet en pijn. Tranen stromen over haar wangen. Ze wil het zo graag beter doen. Haar geven wat ze verdient. Maar ze kan het niet.

Dit verhaal is een praktijkvoorbeeld uit Namibië. Voor heel veel moeders en kinderen de realiteit. De armoede is immens groot. Veel gezinnen zijn ontwricht. Veel ziektes doen de ronde. Ik denk dat er bijna niemand onbeschadigd of getekend uit de strijd komt. Ook deze moeder niet. Ik voel haar pijn, maar durf het niet toe te laten. Het is te veel, te groot voor mij.

Afgelopen zaterdag heb ik mijn best gedaan een steentje bij te dragen aan de kinderen in dit land. Samen met twee andere dames uit onze kerk heb ik 10km gewandeld voor het project Beautiful Kidz. Deze organisatie geeft kinderen daar een kans onderwijs te volgen. Door naar school te gaan hebben zij kans op een beter bestaan. Naast onderwijs krijgen de kinderen eten, wordt geprobeerd in hun basisbehoeften te voorzien en… leren ze over Jezus. Beautiful Kidz biedt deze kinderen een veilige, liefdevolle omgeving. Ze planten zaadjes in hun hart. Van hoop en geloof, maar bovenal liefde.

Iets doen voor deze kinderen klinkt misschien als een druppel op de gloeiende plaat, maar ik geloof dat we een statement hebben gemaakt. Door met z’n drieën €800,- bij elkaar te wandelen, kunnen in ieder geval twee kinderen een jaar naar school. Met alle 160 dames die gewandeld hebben is dat aantal nog veel groter. Maar waar ik nog meer in geloof, is dat door dit te doen, wij de moeders in Namibië een powerboost geven. Zij en hun kinderen zijn het waard om voor te lopen, om tijd voor vrij te maken, om voor te bidden. Dat hebben we dan ook gedaan. God leidde ons en liet krachtig zien waarvoor we mochten bidden: zegen, liefde en hoop. Zegen voor de medewerkers zodat zij de broodnodige liefde kunnen blijven uitdelen. Liefde voor de kinderen en de gezinnen waar ze uitkomen. Hoop voor de moeders, zodat zij kracht vinden bij God. Zodat zij zich geliefd voelen en met die liefde blijven doen waarvoor ze als moeder bedoeld zijn, ook in die uitzichtloze situatie: het beste doen voor je kinderen.

Ik heb die ochtend in ieder geval veel geleerd. Ik ben een gezegende moeder, in een rijk land. Mijn moederhart staat het niet meer toe om weg te kijken nu ik dit heb gezien. Namibië, ik bid voor jouw kinderen. Want ook daar zijn kinderen de toekomst. Hij belooft een hoopvolle toekomst!

I pray that you may have power to grasp how wide and long and high and deep is the love of Christ (Ephesians 3:17-18)

Meer info over de organisatie Beautiful Kidz vind je hier. Kijk hier voor het filmpje over het meisje waar ik over schrijf. Zoek bij de video’s naar Eva’s goede doel in Namibië. Voel je je geroepen om iets voor deze mooie organisatie te doen? Kijk dan hier. Veel zegen!