En overmorgen weer

Esther stuurde mij dit mooie blog over iets wat ik me zelf ook vaak voorneem. Herkenbaar?

20.00 uur. Ik zit op de bank en snuif de geur van vers hout vermengd met inkt op. Mijn oog keert zich direct naar het houten schilderij dat sinds vanmiddag prijkt aan onze, tot dan toe, kale witte muur. Een verhuizing vorig jaar zomer heeft ervoor gezorgd dat de muren hier en daar nog wel wat opgefleurd kunnen worden. Mijn man heeft het opgehangen. Met twee foutieve gaten extra weliswaar. Maar ach ja, het hangt… en dat is het belangrijkste.

De illustratie erop maakt dat mijn hart een sprongetje maakt. Drie lachende meiden. Onze grote meid uit groep 4, de bijna-af-kleuter en eigenwijze peuterpuber. Vrolijk liggen ze mij daar met hun blauwe ogen aan te kijken, tussen de madeliefjes op ons meivakantie-adres in Duitsland. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Drie kostbare schatten die nu boven liggen te slapen, hun dag aan het verwerken zijn. En ik verwerk hier de mijne, met een kopje thee en de voeten op de bank.

Mijn gedachten dwalen af naar de afgelopen dag. Naar de momenten die ik met hen drieën mocht beleven. Ik bracht de oudste twee naar school, gaf ze een dikke afscheidskus; puzzelde, las boekjes, plukte op elke hoek van de straat een madeliefje en bekeek eendjes met de jongste. We knuffelden, kletsten, lazen, baden en kriebelden op de rug bij het avondritueel.

Maar ook heb ik gemopperd en gezucht over de rommel die wél vanzelf verschijnt, maar helaas nooit spontaan verdwijnt; heb ik 5 keer geroepen dat ze nu ‘toch echt hun jas en schoenen moeten aandoen’, waarbij peuterlief bij de 5^e keer eindelijk gehoor geeft, maar het dan toch wel echt ‘zel-lef’ wil doen. En als het dan niet lukt, mag mama helpen…. als het 8.19 uur is en we nog zes minuten hebben voordat de eerste schoolbel gaat.

Maar heb ik ze ook écht gezien, zoals mijn Vader naar mij kijkt? Heb ik echt met genadevolle ogen gekeken en gedacht: ‘Ik heb je lief, wat je ook doet of ooit nog uit zult halen?’ Heb ik vandaag met onvoorwaardelijke liefde naar ze geluisterd en naar ze omgezien, zoals Zijn oog op mij is? Heb ik naar ze verlangd, zoals Zijn hart naar mij uitgaat?

Ik neem me voor om het ze morgen te zeggen. Dat ik van ze houd, wat ze ook doen of ooit gaan doen. En dat ik tijd met ze door wil brengen, omdat ze mijn prioriteit zijn. En nóg meer neem ik mezelf voor  dat ook echt te laten zien in wie ik ben en wat ik doe. Maar na het voornemen dat ik één seconde geleden maakte, besef ik direct dat me dat never-nooit-niet gaat lukken. Niet hier op aarde in elk geval.

Daarom zeg ik voor nu: ‘Vader, dank  U wel’. ‘Dank U wel, dat U mij hebt uitgekozen als hun mama.’ En direct daar achteraan: ‘Heer, maak mij, in al mijn zwakheid en onvolkomenheid, de beste mama voor hen, zoals U mij bedoeld heeft.’

En morgen dank en bid ik dit nog eens…. En overmorgen weer.