Er zijn echt mogelijkheden als je onbedoeld zwanger raakt
Toen Jacorine (18) er twee jaar geleden achter kwam dat ze onbedoeld zwanger was, dacht ze dat ze geen toekomst meer had. De biologische vader reageerde woest en haar ouders durfde ze in eerste instantie niets te vertellen. Via een oud-klasgenootje kwam ze in contact met Siriz, een organisatie die ondersteuning biedt bij ongewenste zwangerschappen. ‘Met hulp van Marlies van Siriz kwam ik erachter dat mijn situatie niet hopeloos was.’
‘Abortus was voor mij geen optie, maar ik dacht wel: ik wil dit kindje nu niet’, vertelt Jacorine. ‘Ik zat in de fase van uitgaan met vrienden en veel drinken. Ik had toch helemaal geen verstand van een kind krijgen?’ Maar haar vriend stelt het wel voor: Jacorine moest maar abortus laten plegen of het kind helemaal alleen opvoeden. ‘Ik zei nog tegen hem voordat ik de zwangerschapstest deed: je moet niet boos worden. Maar hij werd razend. Ik voelde me al zo alleen en dat gevoel werd door zijn boosheid alleen maar erger.’
De relatie tussen Jacorine en de biologische vader is kort daarvoor al gestrand en als na de test duidelijk wordt dat ze er echt alleen voor staat, betekent dat, dat Jacorine in haar eentje naar de eerste echo bij de verloskundige gaat. ‘Die had ook nog eens slecht nieuws’, zegt Jacorine. ‘Ze zei dat er drie opties waren, waarvan twee inhielden dat het kindje mogelijk niet levensvatbaar was. De derde optie was dat de zwangerschap misschien nog minder ver was gevorderd dan gedacht en dat ze het nog niet goed kon zien.’
Met een hoofd en een lijf vol spanning keert Jacorine terug naar huis, waar ze blijft piekeren over hoe ze het nieuws aan haar ouders moet vertellen. Jacorine komt uit een reformatorisch gezin. Haar ouders hebben door dat hun dochter niet lekker in haar vel zit, maar weten de reden niet. ‘We gingen een dag later op vakantie. Mijn vader had speciaal een fles Smirnoff meegenomen. Hij dacht dat ik daar misschien wat vrolijker van werd. Mijn ouders vroegen me of ik gezellig bij hen kwam zitten om een drankje te doen. Normaal gesproken dronk ik op donderdag-, vrijdag- en zaterdagavond, maar nu kon dat natuurlijk niet! Toen mijn ouders even weg waren, heb ik het glas snel leeggegoten en gevuld met water. In de dagen erna heb ik stiekem nog wat uit de fles gegoten, om te laten zien dat ik nog meer had gedronken.’
Al voor haar eerste afspraak bij de verloskundige zoekt Jacorine contact met Marlies van Siriz. ‘Ze heeft me vanaf het begin geholpen. Ik ben uiteindelijk met de echofoto naar mijn moeder gegaan. Ze vermoedde al iets, omdat ik verschrikkelijk misselijk was. Toen mijn vader het nieuws hoorde, liep hij weg. Het was wel echt een schok, zeker in mijn reformatorische familie. Ik heb nog een poosje gedacht aan draagmoederschap, maar toen ik een paar afspraken later bij de verloskundige een echt baby’tje op de echo zag, dacht ik: het is in mijn omgeving best een schande, maar ga ik nu eerst die schande dragen om vervolgens mijn kindje weg te geven?’
Bij de 20-wekenecho blijkt dat het meisje dat Jacorine in zich draagt niets levensbedreigends mankeert. Jacorine besluit volledig voor haar kindje te gaan. ‘Met Siriz ben ik een traject van zo’n anderhalf jaar ingegaan, waarin ik hulp kreeg bij allerlei zaken waar ik tegen aanliep. Ik zat bijvoorbeeld in een lastige situatie met mijn ex-vriend, die zich niet aan afspraken hield. Het was fijn om daar met een buitenstaander over te kunnen praten en tips van Marlies te krijgen’, zegt Jacorine. Siriz kijkt ook mee naar Jacorine’s financiële situatie en adviseert over huisvesting voor haar en de baby. ‘Ik kon naar een tienermoederhuis, maar ik had niet het idee dat ik dat soort hulp nodig had. Thuis wisselden we kamers, waardoor ik daar kon blijven wonen. Het fijne was dat Marlies dan ook verder niet aandrong als ik een keuze had gemaakt.’
De familie van Jacorine is inmiddels bijgedraaid. Ze lopen weg met de kleine Julia en de blijdschap overheerst dat ze een gezond en vrolijk meisje is. ‘Ik had nooit gedacht dat het bij mij zo goed zou uitpakken. Ik dacht dat mijn leven voorbij was. Maar ook al vond mijn omgeving de zwangerschap lastig, niemand zegt als zo’n klein kindje er eenmaal is: wat een stomme baby’, heeft Jacorine gemerkt. ‘Ik vind het moederschap echt wel eens lastig. Soms mis ik naar school gaan, een uurtje spijbelen, een film kijken en zorgeloos leven. En waar ik eerder tot 3.00 of 4.00 uur ’s nachts wegbleef met vrienden, kan ik nu niet meer zorgeloos weggaan. Dat hoeft ook niet, ik ben echt liever bij Julia.’
Jacorine had een paar jaar geleden niet gedacht dat ze dat nu zou zeggen en dat ze zo’n trotse moeder zou zijn. ‘Als ik Marlies niet had gehad, dan had ik gedacht dat ik de enige was’, legt ze uit. ‘Siriz heeft me laten zien dat er echt mogelijkheden zijn als je onbedoeld zwanger bent en het kindje wilt houden. Misschien denk je dat je geen toekomst hebt, dat je te weinig geld hebt om je kind te onderhouden en dat abortus de enige oplossing is. Maar jouw situatie kan echt goed komen.’
Dit blog is een betaalde samenwerking met Siriz, een organisatie die zich inzet voor meisjes en vrouwen die onbedoeld zwanger zijn.
Interview en tekst: Nadine Folkers, Krachtcommunicatie
Mama van Sara en Jasper, echtgenote van Erwin. Weet dat ze ook een geliefde dochter van God is, al vindt ze dat soms lastig om te bevatten. Is een grote liefhebber van lezen en schrijven. Doet graag bootcamp in de buitenlucht. Wordt blij van de geur van verse koffie en bakt daar het liefst zelf iets lekkers bij.