Expeditie opvoeden
“Kinderen een kwartje,” zei mijn moeder vroeger regelmatig toen mijn broer, zusje en ik klein waren en de boel thuis op stelten zetten. En dan bedoelde ze niet dat wij voor een kwartje mee konden in de draaimolen. We maakten er met elkaar een gigantische klierboel van door ruzie te maken en vooral niet te luisteren. Ik was vroeger zo’n peuter die haar peuterpubergedrag de hele basisschooltijd volhield. ‘Om gek van te worden’, aldus mijn moeder.
Maar poeh hé, wat snap ik nu soms goed wat ze bedoelt. Bij ons thuis is het nu met drie kinderen en twee volwassenen een dynamisch geheel van eigen karakters, om het maar even zacht uit te drukken.
Mijn “Ik wil dat je nu even naar me luistert!” wordt regelmatig weerlegd met: “Ja maar ik wil dat jij nu even naar mij luistert!”. En zo pingpongen we soms de dagen door.
Eigenwijs, ondernemend, impulsief en vastberaden zijn eigenschappen van mij die ik ook terugzie in mijn twee oudste kinderen. En samen zijn we op expeditie door dit leven. Dat botst af en toe heerlijk. Ze hebben soms best een punt als ze mijn eigen woorden terugkaatsen. Samenwerken en goed naar elkaar luisteren om te horen wat er wordt bedoeld is nodig om de bestemming te halen. Juist in die samenwerking tussen mensen steken karakters vaak de kop op en volgt er gerommel. Dat maakt Expeditie Robinson onder andere zo interessant.
Opvoeden voelt dan ook regelmatig als Expeditie Robinson in mijn eigen jungle. Ik kom mezelf gigantisch tegen. Ik ben erachter gekomen dat ik enorm boos kan worden. En dat dan vaak te maken heeft met dat mijn hoofd vol zit of ik mijn kinderen niet goed begrijp, niet omdat zij vervelend doen.
‘Expeditie opvoeden’ heeft alles te maken met jezelf en elkaar leren kennen in de nieuwe rol die je hebt als ouder. Opvoeden werkt twee kanten op. Met dat ik mijn kinderen opvoed, voed ik ook mijzelf op als moeder. Klinkt supersimpel, maar is het niet. Want zoals op elke expeditie kan je ondanks een gedegen voorbereiding tegen obstakels aanlopen (bijvoorbeeld bepaalde eigenschappen waar je kind mee geboren is). Of mankementen ontdekken die verholpen moeten worden (denk aan negatieve projectie van je eigen opvoeding op je kinderen). Of de verkeerde kant op navigeren terwijl je de weg eigenlijk wel weet (bijvoorbeeld als je ‘doet wat iedereen doet’ terwijl je merkt dat dit voor jouw gezin niet werkt).
Als ik terugkijk op dat soort momenten ben ik altijd zo ontzettend dankbaar dat God zoveel geduld met ons heeft. Gaandeweg krijg ik steeds meer vertrouwen in mijn opvoed-skills waardoor ik met mijn kids op reis durf door dit leven. In Zijn Woord zien we zoveel handvatten voor de opvoeding van onze kinderen en onze rol als ouder. Hij wil met ons mee op expeditie, ons helpen als we hulp of wijsheid nodig hebben.
Ook al is het bij ons thuis misschien soms net een jungle, het is wel een leuke waar we graag zijn en altijd wat te beleven is. Net als op de kermis. Gelukkig heeft m’n moeder me nooit echt te koop aangeboden.
Een versie van deze column verscheen eerder in het magazine van de LEV-WN scholen.
| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |