#faithfocus: De emmer die overliep

‘Daarom moet U die Jezus Christus als Here hebt ontvangen, in het dagelijks leven één met Hem blijven.’ Collosenzen 2:6

Oef. Deze tekst lees ik na een weekend dat totaal niet ging zoals ik had gehoopt. Waarbij ik meerdere keren ontzettend boos ben geworden en met stemverheffing tegen mijn, man, hond én kinderen heb gesproken.

Je kan misschien wel stellen dat er een emmer overliep. Een paar korte nachten en pittige dagen volgden elkaar afgelopen week op. Manlief was vrijdag een dag en avond voor werk in het buitenland. De oudste is echt toe aan vakantie en laat dat merken door enorme woede-uitbarstingen. Maar hey, ik ben niet van glas en kan wel wat hebben dus zette mijn schouders eronder en ging ervoor. Want, zaterdag (afgelopen zaterdag) zou ik de hele middag voor mezelf hebben zodat ik kon schrijven aan nieuwe dingen. Mijn oplaadmoment stond gepland. Goed bezig toch?

Totdat manlief zaterdag aan het eind van de ochtend door zijn rug ging. Maar met echt superveel pijn, niet zoals mannen een beetje pijn kunnen hebben waarbij ze doen alsof hun been eraf ligt. Hij had echt pijn, bewoog zich als een oud mannetje door huis en kon amper een beker optillen. Geen haar op mijn hoofd die er aan dacht drie kinderen (waarvan twee met te veel energie) bij hem te laten.

Dus ging ik zaterdag met de jongens naar de speeltuin (Fenne kon hij met haar bijna 5kg nog net aan) en genoot ik van de zon. Keek ik naar rennende jongetjes en duwde ik een keer de schommel. Met stille hoop dat het zondag beter zou gaan en ik alsnog mijn oplaadmoment kon hebben.

Maar dat gebeurde niet. En dat frustreerde mij meer dan ever. En die frustratie werd gevoed door vermoeidheid. Die vermoeidheid maakte me boos. Die boosheid maakte mij chagrijnig. En die chagrijnigheid hield niet meer op. Dat vond ik egoïstisch van mezelf. En daar voelde ik mij vervolgens weer schuldig over, wat ertoe leidde dat ik uiteindelijk huilend op ons bed belandde. Wat waarschijnlijk ook weer te maken heeft met die verrekte zwangerschapshormonen die nog door mijn lijf gieren.

“Er was verbinding door liefde, in plaats van verwijdering door frustratie”

“Doe maar rustig,” sprak een stem. “En deel je frustratie.” Ik wist dat dit niet mijn eigen gedachten waren, en dat de stem in mijn hoofd gelijk had. Ik besloot mijn frustratie te delen met mijn man. Dat luchtte enorm op, gelukkig. De middag verliep niet vlekkeloos, maar wel veel meer in verbinding met mijn kinderen en man. Er was verbinding door liefde, in plaats van verwijdering door frustratie.

Kort daarna las ik bovenstaande bijbeltekst. De dagtekst van vandaag. Ik was voordat ik mijn frustratie besprak alles behalve één met Christus. Mijn reacties, emoties en gedachten waren volgens mij echt niet zoals Hij zou doen in die situatie. Maar zo mooi en bijzonder om te merken dat het tij keerde toen ik deed wat Hij in mijn hart zei. Het liet me weer zien hoe goed en liefdevol Hij is, en hoe Hij ons in elke situatie wil en kan helpen.

Lieve mama, hoe jouw dag of week ook gaat, houd oog voor Hem. En als het niet gaat zoals je wilt en dat tot irritatie leidt, gooi het dan open. Want Hij kan en wil je erbij helpen. En ik bid dat Zijn licht je hart rustig en dankbaar zal maken. ❤️

‘Met uw wortels diep in Hem verankerd, moet u uw leven door Hem laten opbouwen. Blijf in geloof vasthouden aan wat u over Hem hebt geleerd en laat uw hart daarbij overvloeien van dankbaarheid.’ Collosenzen 2:7

Dit stuk verscheen eerder in 2019

Daniëlle Koudijs

| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |