#faithfocus: vol enthousiasme mogen we gaan

Sara is dol op onze kat Boris. Als ze hem ziet, verschijnt er een grote glimlach op haar gezicht en gaan haar ogen schitteren. Ze gooit haar armpjes in de lucht en stormt vol enthousiasme op hem af. De liefde is helaas niet wederzijds. Boris heeft in zijn leven al heel wat meegemaakt. Van Zwolse straatvechter tussen een bende andere katten geniet hij nu een rustig leven in de Ermelose bossen.

Dat klinkt goed, maar er is ook een andere kant. Hij was stikjaloers toen hij mij moest gaan delen met Erwin. Toen wij net een relatie hadden en naast elkaar op de bank zaten, wurmde mijn kleine huistijger zich tussen ons in en ging hij Erwin aan zitten staren met een blik van: wat denk jij te gaan doen met mijn baasje? Inmiddels is Erwin zijn beste vriend, want ja, de liefde van een kat gaat nu eenmaal door de maag en Erwin zorgt er dagelijks voor dat zijn voerbakje vol zit.

Toen ik zwanger was van Sara en Boris niet meer op mijn buik kon liggen, merkte ik al enige wrijving. En toen Sara werd geboren, ik voor het eerst met haar beneden kwam en zij het op een brullen zetten, keek Boris me vanaf een hoek van de bank aan met een blik die zei: Wat doe je me nu weer aan? Kan dat geluid ook uit?

Inmiddels heeft hij zich neergelegd bij het feit dat zijn rust in huis voorgoed is verstoord, maar vriendschap met Sara zit er echt niet in. Soms probeer ik ze aan elkaar te laten wennen door haar een kattensnoepje te laten geven, maar zelfs dat gaat niet van harte.

Toch maakt het Sara niet uit hoe vaak ze afgewezen wordt. Onvermoeibaar zoekt ze hem keer op keer weer op. Ze kijkt wel even beduusd als Boris zich weer uit de voeten maakt, maar het volgende moment zet ze het weer op een kruipen achter hem aan. Ik sla het tafereel voor de zoveelste keer gade en ineens bedenk ik me: zo zou God willen dat ik op Hem af kom stormen. Net zo vaak als Sara op Boris afstormt.

Ik durf dat alleen niet altijd zo goed. Ik durf wel te gaan, maar niet heel enthousiast. Dan denk ik: ’t is al zo lang geleden dat ik bij U ben geweest, zit U wel op mij te wachten? Heb ik niet eerst wat goed te maken? Gelukkig denkt God daar anders over.  

Daarom mogen we altijd vol vertrouwen naar Gods troon komen. God verlangt ernaar om ons te vergeven. Daarom zullen we van Hem vergeving krijgen wanneer we verkeerd hebben gedaan. Want Hij zal altijd goed en vriendelijk voor ons zijn. Hij zal ons op het juiste moment te hulp komen.  (Hebr. 4:16 Basisbijbel) 

Ik mag gewoon gaan! Ergens weet ik dat ik al enthousiast kan worden bij de gedachte om even in Gods nabijheid te mogen verkeren. Dat in stilte Zijn woord openen, een lied luisteren en rust zoeken me zo’n oppepper kan geven! Dus daar ga ik: op naar Zijn troon. Boris kan al dat enthousiasme niet aan. God wel.