Feest tegen de klok
Het is feest in huize Hoogendoorn. Vandaag vieren we dat papa een jaar kanker heeft!
Vieren? Ik hoor het je denken. Hoe gek het ook klinkt, wij gaan dit vieren. Want stel: we hadden nooit ontdekt dat hij longkanker had. Of de behandeling zou niet aanslaan. Dan zouden we niet meer samen zijn, werd ons exact een jaar geleden zonder omhaal van woorden verteld.
‘Geniet van je dagen
Verlies je in de tijd
Je wordt steeds gedragen
Tot in alle eeuwigheid’
‘Leef met volle teugen’, Elbert Smelt en Kinga Bán
Dus de slingers hangen (oké, het hielp dat onze dochter gisteren jarig was), we hebben restjes unicorntaart bij de koffie en papa krijgt kusjes, knuffels en een cadeautje. Want wat zijn we blij dat hij nog bij ons is!
Elke drie weken wordt zijn lijf volgepompt met rommel. Dertien kuren heeft hij gehad, zeven zenuwslopende scans, vier spoedbezoekjes aan de eerste hulp. De hoeveelheid pillen die hij dit jaar heeft geslikt, is niet meer te tellen. Talloze gesprekken met artsen, verpleegkundigen en nog meer gesprekken met familie en vrienden. We hebben gehuild, geschreeuwd, geruzied, gelachen. En we zijn stil geweest. Er werd gebeden, hij is gezegend. Zelfs gezalfd.
En dan is ‘Hét Jaar’ voorbij. Alsof het één lange, diepe zucht was.
We hebben het gehaald!
En nu? Nu voelt het ineens als een race tegen de klok. Alsof vanaf nu elke dag ‘bonus’ is en we extra hard moeten rennen om nog tijd samen te hebben. En dat rennen doen we dan ook nog eens met lood in de schoenen, omdat we helemaal niet willen opschieten.
Alex moet zijn best doen om zoveel mogelijk mee te maken van zijn kinderen. Van zijn twee meiden die willen dat papa hen naar school brengt en op bed legt. Van zijn zoon van bijna twee, die zo graag met hem voetbalt in de achtertuin en die er zichtbaar van geniet om samen met papa op zijn loopfiets een blokje om te gaan. Zijn zoon die herinneringen aan zijn vader nodig heeft, niet alleen van foto’s en filmpjes.
Het lijkt op rennen tegen de tijd
Gelukkig voelen we wat Elbert en Kinga zingen, dat we steeds worden gedragen. We zijn inmiddels al wel gewend om met lood in onze schoenen te lopen, maar elke stap is lichter omdat we weten dat er Iemand bij ons is.
Vieren we vandaag feest tegen beter weten in? Absoluut niet. We weten inmiddels heel goed dat we gewoon feest moeten vieren, als wij vinden dat het een feestwaardig moment is.
Dus vandaag geen race tegen de klok. We verliezen ons in de tijd, want we hebben geen tijd te verliezen. Wij vieren feest. Feest tegen de klok.
Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als ‘single mom’. Ze werkt parttime in de communicatie/events en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.
Pff indringen. Prachtig geschreven zeg. Sterkte en ook plezier en vier-momenten!
Heftig maar ook krachtig! Ik ben er stil van en kan alleen maar hopen dat jullie nog veel prachtige, mooie herinneringen mogen maken <3
Dankjewel Janine en Fenny!
Wat heb je dat mooi geschreven!
Ik zit hier met een brok in mijn keel terwijl ik me soms druk maakt om onzin dingen vergeleken met jullie verhaal…. xxx Monique
Hoi Monique, ‘geniet’ er maar van dat je je druk kunt maken om onzin dingen…;-). En ik kan dat zelf ook nog steeds heel goed hoor, dat is niet weggegaan…
Ik bid jullie kracht toe, om met het lood in je schoenen te blijven lopen.
Ik word er altijd stil van, van je blogs, je gezinssituatie is zoals wij allemaal hebben, herkenbaar, maar met zo’n zware dimensie erbij. Het kan ons allemaal gebeuren.
Zegen gewenst voor elke dag Petra!
Dank Heleen!
Moge de Heer jullie zegenen en behoeden, jullie ingang en uitgang bewaren en jullie nabij zijn totdat Hij komt..
Dank Tinie, voor deze mooie bemoediging. xxx
Mooi geschreven! Bemoedigend ook! Sterkte samen en de zegen van onze Heiland!
Dankjewel, Bea!
Wat heb je dat mooi beschreven en wat goed om hier zo bewust mee om te gaan en op te schrijven hoe deze heftige reis verloopt. Ik wens jullie nog een lange reis toe!
Hoi Nelleke, schrijven helpt enorm voor mij. En we hopen inderdaad dat het nog een lange reis mag worden.