Feest van (h)erkenning

Ik heb afgesproken met een schoolpleinmoeder. Een moeder die ik niet zo goed ken, maar met wie ik wel eens een bakkie koffie wil gaan drinken. Het gesprek komt op gang van babypraat tot wat-zijn-ze-al-groot en plots fietsen we van vakantiepraat regelrecht de diepte in. De diepte van een daadwerkelijk gesprek.

“Soms voel ik me zo’n slechte moeder,” vertrouwt ze me toe. Ze neemt een slok van haar koffie. “Of huisvrouw. Kan ook. Ik weet niet wat het is.” Ze kijkt aandachtig naar de bruine vloeistof in haar kopje. “Bijvoorbeeld een paar jaar geleden, toen de kids nog kleiner waren. Ik hing de natte was aan het droogrek, maar de kinderen bléven mijn naam roepen. Iedere keer hadden ze me nodig. Na drie keer uit mijn was-ophang-sessie gehaald te zijn, was alle energie uit mij verdwenen om het klusje te kunnen voltooien. Ik voel me soms gewoon… anders!” Ze schuift wat ongemakkelijk op haar stoel en vraagt vervolgens: “Heb jij dat ook?”

Haar openheid spreekt me aan, maar dat is niet het enige. Er knalt namelijk spontaan een confettikanon in mijn hoofd open. “Ja! Dat heb ik ook!,” antwoord ik met een glimlach vol herkenning. “Ik dacht eerlijk gezegd dat ik de enige was,” zeg ik er achteraan. “Of na een dag gevuld met school en werk in de avond hyperactief en vol zijn van alle indrukken, om de volgende dag met lood in de schoenen op te staan, mezelf afvragend: hoe kóm ik deze dag door?”

Naarmate het gesprek vordert is er niet alleen herkenning bij elkaar, maar lijken zij en ik het ene puzzelstukje na de andere op de juiste plek te kunnen leggen wat betreft ons kroost. Ik vertel haar gebeurtenissen en struggles die we met onze kids doormaken. Dingen die ik normaal gesproken niet zomaar aan iemand vertel. En zij antwoordt bevestigend dat het bij hen ‘precies zo gaat’.

De tijd vliegt voorbij. Zij heeft nog een lange autorit voor de boeg en ik moet me snellen richting de peuterspeelzaal. Moe, maar voldaan. Moe – vanwege de indrukken. Voldaan – vanwege de (h)erkenning die deze ochtend me heeft gebracht. De rest van de dag is een typisch geval van de eerder beschreven ‘lood in de schoenen’. De indrukken van het gesprek hebben hun weerslag op mijn lijf en brein. Maar wat ben ik dankbaar dat ik net op het juiste moment de juiste persoon ontmoet! Een knipoog van Boven.

Als moeder ben ik continu bezig met het (h)erkennen van mijn kinderen. Na een reeks slapeloze nachten, schoolgesprekken, vriendjesgestoei en kinderfilosofie is het ook wel eens fijn om van iemand anders dan je partner te horen dat je niet de enige bent. Dat je kinderen niet de enigen zijn, die zijn zoals ze zijn. Overvloedig gevoelig, woelig en zachtmoedig. Want dat hebben ze niet van een vreemde.

En nu heb ik ervaren hoe fijn het is als je iets van jezelf blootgeeft. Wat een feest van (h)erkenning dit met zich meebrengt. Dus mama’s: nodig eens een schoolpleinmoeder uit voor een gesprek. Zet je voelsprieten aan en je hart open. Ervaar de knipoog van Boven die (h)erkenning heet.