Flatten the curve

Maandagavond. Ik scroll door mijn socials en probeer grip te krijgen op alle Corona-info die voorbijschuift. Mijn oog vangt een filmpje over iemand die uitlegt hoe een epidemie verloopt versus de maximale zorgcapaciteit. Helder filmpje. ‘Flatten the curve’, staat erbij. Dat is het doel. Zorgen dat het lijntje niet te steil omhooggaat, dan blijft de boel onder controle.

Van al die berichten word ik moe. Licht wanhopig bekijk ik de posts van moeders die trots hun prachtig vormgegeven dagplanning op hun tijdlijn showen. Samen met de kids gemaakt, ook nog. Het duizelt me van alle goedbedoelde tips om de dagen een beetje relaxt door te komen. De bemoedigende bijbelteksten vliegen me om de oren. Ik stop met scrollen.

Klaar ermee.

Voor ik naar bed ga, zet ik nog met een diepe zucht de printer beneden op tafel, want morgen moet ik eraan geloven. Mijn 8-jarige en mijn 5-jarige moet ik gaan onderwijzen. Hoe ik me daarbij voel? Laten we zeggen dat er een heel goede reden is dat ik nooit de PABO heb gedaan.

De inhoud van de school-lade van de oudste hebben we opgehaald. Dit moet ze eerst sorteren: wat is er lesstof en wat is er oude rommel? Chaos! Ze komt er niet uit. Papa helpt, zodat ik met de kleuter naar haar werkblad kan kijken. Maar dat beide ouders aandacht hebben voor de scholieren schiet de peuter, die handigheidshalve even voor een filmpje was geparkeerd, in het verkeerde keelgat. Hij zet het op een onbedaarlijk jammeren en probeert bij mij op schoot te klauteren, terwijl hij on the go nog even de ipad met daarop het lesprogramma van de tafel kiepert.

Het werkblad heeft als thema ‘lente’. Leuk! Denk ik nog. Ik lees de opdracht: ga naar buiten en streep de lentedingen aan … wacht even… NAAR BUITEN? Lieve help, dat kan gewoon niet. Dat duurt echt veel te lang. En waar laat ik mijn peuter? Ik gooi het over een andere boeg. “Kijk eens uit het raam lieverd, zie je al jonge eendjes? Nee? Jammer. Weetje, kleur die plaatjes maar gewoon lekker in.”

“Nee, mam. Deze moeten we echt even samendoen. Want eigenlijk moet dit met een klasgenootje, maar die heb ik nu niet hè?”. Goed dan. Ik kleur de zeedieren wel, jij doet de zoogdieren.

“Wááát?!? Vier bladzijdes? Normaal hoeven we er maar twee. Echt mam, dit is veel te veel.” Mijn argument dat ze thuis maar 2 uur les krijgen, tegenover op school dik 5 uur, blijkt niet steekhoudend.

“Hé mama!” O ja, de kleuter was zowaar tien minuten stil. Top! “Kijk mam, ik heb een werkblad voor je gemaakt. Kun je die helemaal invullen. Dan kijk ik hem wel na.” Zucht.

Twee uur schooltje spelen en ik ben kapot. “Goed meiden, morgen verder.” Terwijl ik uitgeput op de bank neerplof, denk ik weer aan het social mediageweld van de avond ervoor. Nee, voor mij geen gezinsplanningen of ritmekaarten. En ik heb ook geen ideetjes gehamsterd om het spul bezig te houden.

Maar dat filmpje, daar kan ik wel wat mee. Want dat geldt ook voor thuis, besef ik.

Die lijn van ons gezin moet niet te strak staan, niet te steil omhoog. Dan gaan we over onze eigen maximale capaciteit. Laten we doen wat belangrijk is. Rust houden. Controle, geen crisis. Het lijntje niet te strak.

I’m gonna flatten that curve!

Petra van Kruistum

Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.