Ga tot de mier

Zodra de zon een beetje zijn best gaat doen, komen ze tevoorschijn: de mieren. Parallel daaraan krijg ik de enorme drang om ze per direct allemaal te vernietigen. Spinnen of ander insectengespuis, daar heb ik geen problemen mee. Maar mieren? Daar krijg ik letterlijk de kriebels van. Elk jaar vind ik wel weer een nieuw middeltje om uit te proberen om ze te verdelgen.

De vakantie in eigen land deze zomer bleek de ultieme mieren-uitdaging. Manlief had een dag eerder de vouwwagen al opgezet, zodat ik met ons kroost in een gespreid bedje zou komen. Dat lukte, maar met een paar duizend ‘huisdieren’ extra.

Trots marcheerden ze als kleine soldaatjes over het keukenblad. In elke hoek van ons kampeermiddel hadden ze hun eigen kampement. En na een uur of wat paradeerden ze zelfs – weliswaar wat sloom door de kou – door de koelbox.

 “We own this place,” leken ze te zeggen.

Ik was het daar niet mee eens en ging aan de slag. Oorlog! Alles wat voorhanden was dat mij kon helpen in deze strijd, zette ik in. Zelfs billendoekjes werden op strategische plekken neergelegd. Toen mijn man met lokdoosjes kwam wist ik het zeker: dit ga ik winnen!

Terwijl ik het laatste lokdoosje neerzette, schoot de bekende bijbeltekst over deze beestjes door mijn hoofd: Kijk naar de mieren, luiwammes, kijk hoe ze leven, en leer daar iets van. Luie mensen, ijverige mieren. Ik keek nog eens goed, ijverig waren ze zeker. Mijn strijdlust begon te wankelen. Misschien moet ik een voorbeeld aan ze nemen, dacht ik. Maar met drie kinderen om voor te zorgen, ben ik toch wel ijverig genoeg?

Ik pakte ‘s avonds in mijn campingstoel Spreuken 6 er maar eens bij. Klaar voor een stevige mieren-bijbelstudie. Toen ik het hoofdstuk verder las, viel mijn oog echter op een ander gedeelte (vers 20-22):

Mijn zoon, luister naar de goede raad van je ouders. Doe iets met hun wijze lessen.
Berg ze voor altijd op in je hart. Zorg ervoor dat je ze altijd bewaart.
Laat je erdoor leiden in het leven.

Langzaam begon ik het te snappen. Mijn zoon is nu 9 maanden oud. Als hij later dit bijbelgedeelte leest, moet hij terug kunnen denken aan alles wat hij van zijn ouders geleerd heeft. Het werd me duidelijk dat ik mijn ijver niet per definitie moet richten op de dagelijkse zorg voor mijn kinderen. Dan vergeet ik ze het belangrijkste over te brengen: levenslessen en – daar is ‘ie weer – geloofsopvoeding.

Voor mij was de tekst een aansporing: Ga tot de mier, Peet! Hup, aan de slag. Laat je kids zien hoe de wereld werkt. Geef ze advies. Leer ze hoe het hoort en hoe niet. Hoe jij dingen aanpakt en daarmee ook regelmatig de mist in gaat. En vooral: blijf getuigen van Gods oneindige liefde voor al Zijn kinderen! Hoe klein mijn mannetje nu nog is, laat al die wijze lessen die ik hem als ouder probeer mee te geven straks in zijn hart gekerfd staan.

Toen mijn bijna-kleuter ook nog eens vriendschap met de miertjes had gesloten door ze in een bakje met gras overal mee naar toe te nemen, heb ik de strijdbijl begraven. In plaats daarvan ga ik een voorbeeld nemen aan hun ijver. Dat gaat met vallen en opstaan. Ik biecht op: een paar lokdoosjes zijn blijven staan, want in de melkpoeder van mijn kleine ventje hoefde ik ze echt niet.

Dat Spreuken 6 verder gaat over het feit dat diezelfde wijze lessen mijn zoon ook beschermen tegen ‘slechte vrouwen’, laat ik voorlopig achterwege. Hopelijk kan ik die les nog minstens vijftien jaar uitstellen ;-).

Foto: Pixabay