Geef me de ruimte!

De driftbui
Met opgeheven hoofd sleep ik mijn driftige peuter richting het huis van mijn ouders. Nieuwsgierige buurtbewoners openen hun deuren. Haar gekrijs is genadeloos. In die verte zie ik hem. Als een wachter op zijn post. Hij had ons al van verre aan horen komen en neemt zonder pardon de schreeuwlelijk van me over. En zo grijpt hij voor het eerst in binnen de bijna 6-jarige moederschapsloopbaan van zijn dochter.

De opdracht
“De balans is… weg. Of eigenlijk… afwezig. Het fulltime moederschap is me even te veel,” zeg ik terwijl mijn ogen zich vullen met tranen.
“Je moet er even tussenuit,” constateert mijn vader.
“Maar vanavond hebben we een familiediner met de hele schoonfamilie. En morgen moet ik iemand helpen verhuizen”, werp ik tegen.

Ik hoor voetstappen in de gang, de tussendeur gaat open. “We zeggen dit weekend alles af en jij gaat aan jezelf denken,” zegt mijn man, die terug is gekomen van zijn klus. “Na een week aan huis gekluisterd te zijn geweest met een ziek kind en het incasseren van de ene na de andere driftbui mag je best eens aan jezelf denken. Ik ga naar huis met de kids, regel maar wat.” Zijn woorden klinken stellig als hij de kinderen in hun jassen helpt. Ik buig mijn hoofd. Ik ben hun moeder, ik kan toch niet zomaar vertrekken?

Mijn ouders zien mijn aarzeling, maar zeggen resoluut: “Je hoorde wat Johannes zei, pak de ruimte die hij je geeft. Wat wil je doen? Uit eten? Naar de bios?” Ik heb werkelijk geen idee wat ik hiermee aan moet. “Ik ga wandelen richting huis, jullie horen nog.” Ik bedank mijn man met een kus en loop naar buiten.

De overwegingen
Het voelt alsof ik alleen nog de moederfunctie bekleed en dat dat mijn identiteit is geworden. Ik wil meer Veerle zijn. Ik wil weer Veerle zijn. Al stappend door het dorp maak ik ongemerkt een lijstje in mijn hoofd. Een lijstje van personen bij wie graag wil zijn die avond. Mijn pas vertraagt als ik de voortuin inloop. Ik betrap mezelf erop dat het me benauwt om weer thuis te zijn. Een confronterende conclusie volgt: ik wil gewoon even niet thuis zijn. Ik wil een nachtje weg. De hort op. Het voelt als falen. Een innerlijke strijd volgt. De gedachte dat de kinderen zich gekwetst zullen voelen als ze me na deze breakdown zien vertrekken, vliegt me aan. Ik app een vriendin met mijn overwegingen. “Je kunt je kinderen niet behoeden voor dat wat ze voelen, houd het bij jezelf waarom je weg gaat. Je bent een goede moeder, kiezen voor jezelf is iets wat daarbij hoort.”

Knopen doorhakken
Aarzelend stap ik de woonkamer binnen. “Waarom ga je niet even een nachtje naar de Achterhoek?,” stelt mijn man voor. Ik kijk hem verrast aan. Daar woont de persoon die bovenaan het lijstje in mijn hoofd staat. Ik pak mijn telefoon en stuur een appje “Heb je vanavond een logeerbed voor me? Ik moet er even tussenuit.” Binnen vijf minuten is alles geregeld. Ik vertel de kinderen dat ik even een nachtje ga logeren en morgen weer thuis kom. Als ze willen weten waarom, herinner ik hen eraan dat zij het ook wel eens leuk vinden om bij opa en oma te slapen. Mama vindt logeren ook super leuk!

Daar gaat ze
Na anderhalf uur zet mijn mooie gezin me bij de trein af. Natte zoenen en dikke knuffels. “Ik houd van je, mam! Veel plezier!,” roepen twee heerlijke kinderstemmetjes me na. Met een flinke last van mijn schouders stap ik de trein in om twee uur later op plaats van bestemming te arriveren. Met wijd open armen word ik ontvangen. “Het is Veerle-tijd!”

Foto: Pixabay