Geen zin in seks
‘Ik ga vanavond vroeg naar bed hoor.’ Het is een veelgehoorde zin uit mijn mond. Voor sommige stellen is dat hét signaal voor een potentiële, goede vrijpartij die dezelfde avond nog gaat plaatsvinden. Als ik het zeg, betekent het dat er echt geen haar op mijn hoofd denkt aan enige vorm van lichamelijkheid. Ik heb dan gewoon geen zin in seks.
En als ik even eerlijk mag zijn, gingen er een paar maanden lang steeds weken achter elkaar voorbij dat deze zin steeds weer mijn mond verliet. In drukke, jonge gezinnen misschien niet opvallend schokkend, vond ik zelf. Totdat ik bemerkte dat ik er ook echt geen zin meer in had. Ergens misschien zelfs geen behoefte had aan vrijpartijen, terwijl ik wel behoefte had aan aanraking en de keren dat er een vrijpartij was, echt fijn waren. Ik kon mezelf er alleen niet meer toe zetten. Maar waarom niet… ik had geen idee.
Tijd voor een goed gesprek dus. Ik kocht een fles goede wijn, wat lekkere kaasjes en stak ook de kaarsjes er, voor het plaatje, maar bij aan. Laten we het dan ook maar gelijk gezellig maken, dacht ik zo. In het begin kwam het gesprek wat moeizaam op gang. Want blootgeven van je gevoel is blijkbaar nog moeilijker dan je lijf ontkleden in het donker.
En eigenlijk was dat precies ‘het ding’, merkte ik achteraf. Het jonge gezinsleven vraagt zoveel van mij, dat ik alles wat niet te maken heeft met kinderen en praktische zaken soms niet overzie. Ook het feit dat er kinderen aan mijn lichaam hangen, op me dansen, me willen knuffelen of troost zoeken maakte dat ik dacht: even geen polonaise aan mijn lijf.
Deze overprikkeling zorgt ervoor dat mijn gevoel op slot gaat en gaat de automatische piloot aan. Maar op die automatische piloot kan ik geen seks hebben. Ook geen goed gesprek trouwens. Daarvoor moet ik in contact staan met mijn gevoel. En daar moet ik tijd voor maken, zodat die prikkende ogen kunnen leeglopen en de zorgen in mijn buik de ruimte krijgen in een gesprek. Met hem.
Samen één worden is wat je doet als je trouwt. Je gaat in elkaar op. De wittebroodsweken zijn ‘the bomb’. Maar als er eenmaal drukke banen of kinderen komen, kan de drukte van de dag die verbinding zo verstoren, dat één blijven lastiger lijkt dan gedacht. Daar moet ik mij echt bewust van zijn en blijven.
In ieder geval was dat gesprek die avond het begin van een nieuw seizoen. We konden elkaar weer beter vinden. De rustige raak-me-niet-aan weken zitten er af en toe echt nog wel tussen. Maar ik weet nu waarom. En we weten ook wat we eraan kunnen doen. Zo’n avondje met een fles goede wijn en een fijn gesprek helpt in ieder geval om weer open te staan voor iets dat gezorgd heeft voor de drukte op onze dagen. :-)
Dit bericht is eerder gedeeld als blog.
Deze blogs verschenen deze week ook:
| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |
Ik snap wat je bedoelt. Bin there, done that. Ik denk dat we ten eerste op moeten houden met de fabel: tussen de kids moet je 2 jaar houden, dan hebben ze nog wat aan elkaar. Probleem: ouders hebben het dan zo druk dat je moeilijk nog van elkaar geniet.
Ten tweede, maak tijd voor elkaar. Je vergadering kun je plannen, je datenight ook. 1keer per week is niet veel. 1 x per jaar samen een weekend weg, 1 x per maand uit, 1 x per week datenight. Een avond waarop de kids spaghetti eten en om 19.00 op bed liggen. Jullie eten samen bij kaarslicht. Moet dat ook nog?! Ja. Dat is essentiële voeding voor je relatie. Dat houdt jullie een sterk team. En plan dan ook tijd tussen de lakens(je maakt maar zin!), want dat is even belangrijk, maar dat zal makkelijker gaan na datenight.
Herkenbaar! Alhoewel de zin er wel is allen Probleem is ook dat “het verlangen naar elkaar “ vaak op de dag plaats vind. En dan denk ik ; vanavond dan…
En is het eenmaal avond en het hele avond ritueel van naar bed brengen is geweest.. De vaat is opgeruimd, we kunnen eindelijk na achten op de bank ploffen.. ben ik op!! In mijn hoofd en lichamelijk
Maarja overdag is er geen moment om intiem te kunnen zijn! Ochtend is niet manlief zijn sterkste kant om wakker te worden, bij mij is de avond dus een no go
En in het weekend naar boven sneaken.. kids zijn in no time naar ons op zoek!
Maar goed … goed om te weten dat eraan gewerkt moet worden.. wat is dan de oplossing? Kids eerder op bed, de ontplofte boel in keuken zo laten en hup elkaar opzoeken ;-)
Hoi Marina,
Ja zo doen wij het ook. Plannen. We wachten tot de restaurants weer opengaan en dan gaan we samen uit eten.
Maar intussen s avonds eten laten bezorgen, leuke film erbij. Je maakt het gezellig samen.
En Daniëlle, dank je voor het delen. Het geen zin hebben en dan ook geen behoefte meer voelen is herkenbaar.
Wij proberen thuis elkaar overdag met een dikke knuffel even te zien en voelen. Dat helpt.
Ha wat ik mij af vraag.. waar is het gevoel van de man in dit hele verhaal? Mij kan je niet wijsmaken dat een man een paar weken zonder kan..
Dus..
En dan gek op kijken als een man vreemd gaat.. de schuld ligt dan zo gezegd bij de man. Nee, dat denk ik niet, die zal dan in dit geval heel zeker bij de vrouw liggen!
Beste Gerda,
Ik vind de aanname dat mijn man niet zonder kan in eerste instantie al vervelend, u kent hem niet. De schuld bij de vrouw leggen als een man om deze reden vreemdgaat, vind ik helemaal te ver gaan. U impliceert hiermee dat de vrouw er op die manier voor kiest om de man vreemd te laten gaan. Ik vind dat kwetsend voor alle vrouwen (en hun mannen) die met dit onderwerp worstelen.
Mijn man wil geen eens met mij vrijen als ik er geen zin in heb. ‘Je bent geen voorwerp’, zegt hij dan. Was het lastig voor hem? Tuurlijk. Net zo goed als voor mij, dat ik hem niet altijd kon geven wat hij wilde maar dat zelf ook niet meer voelde. Want als ik het helemaal niet meer had gewild, was ik niet op zoek gegaan naar een oplossing.
Wij houden van elkaar en doen niets tegen elkaars wil in, en juist die ruimte heeft ervoor gezorgd dat we elkaar door te achterhalen waarom er geen zin was, weer konden vinden. Misschien een tip voor u?
Hier wil ik graag op reageren. omdat het een veelgehoorde wereldse reactie is. Mannen moeten sex hebben, want anders… Weet je dat er mannen zijn die vanwege de zwangerschap van hun vrouw 9 maanden of langer geen seks hebben. En weet je dat die mannen het er voor over hebben? Uit liefde voor de vrouw. Hier ook goede gesprekken gehad met mijn man, omdat mijn omgeving riep dat ik iets fout deed naar mijn man toe. Maar in gesprek met mijn man bleek het allemaal toch iets anders te liggen. Mijn man hoeft niet minimaal zo vaak klaar te komen, of minimaal zo vaak seks te hebben. Llibido is iets wat je kan opbouwen en iets wat je kan afbouwen. Standaard minder seks betekend ook dat je standaard minder snel zin krijgt. Heb je vaak seks, dan heb je ook sneller de behoefte. Kijkt je partner porno waarbij hij mastrubeert, dan is die behoefte helemaal moeilijk te stillen. Terwijl in gesprek met je partner dus uiteindelijk blijkt dat hij prima met een lagere frequentie seks kan. Hij gaat er niet dood aan, hij krijgt niet de behoefte om vreemd te gaan (en nee die behoefte heeft hij echt niet, hij blijft graag trouw aan zijn vrouw die hij lief heeft), zijn libido neemt gewoon af.. En ja, het is belangrijk om elkaar te blijven zoeken, en met de oorzaak aan de slag te gaan. Maar lief hebben kun je op meerdere manieren, intiem zijn kun je op meerdere manieren, en het seksleven gaat met ups en downs… En soms wat langere downs, en dat overleven mannen prima, als ze er bijbels instaan!
Mijn partner en ik hebben geen sex meer.
En het voelt eigenlijk als een opluchting.
Sinds het begin van onze relatie was het al een moeizame strijd.
Als we al sex hadden ging daar een heel ritueel aan vooraf.
Er was weinig spontaans aan.
Ze had vaak hele dagen nodig om zichzelf over een drempel te helpen.
Ik begon me er zelfs schuldig over te voelen dat ik haar ergens toe aan probeerde te zetten waar ze eigenlijk helemaal geen behoefte aan had.
Voor haar gevoel was het iets dat moest om een “gezonde” relatie te behouden.
Ze ging zelfs pepmiddeltjes gebruiken ze kocht ze niet alleen voor zichzelf maar ook voor mij libido verhogende middeltjes, voor zover dat al werkte.
Er is in onze relatie met kinderen al zoveel gebeurd dat ik eerst de gedachte had dat we totaal van elkaar vervreemd begonnen te raken.
De spontaniteit was er al niet echt vanaf het begin van onze realtie.
Wat ook voor een groot deel in haar traumatische jeugd ligt.
Maar het is gewoon pijnlijk om je partner zoveel moeite te zien doen voor eigenlik “ongwenste intimiteit”
Dat ik steeds vaker begon te denken waarom probeer je jezelf steeds weer zo te kwellen om mij te “pleasen”
Een keer sex hebben of een paar keer achter elkaar resulteerde vaak in maanden helemaal geen sex of zelfs tot afkeer van elke vorm van intimiteit.
Zij is 42 ik wordt dit jaar 49.
We zijn al bijna 24 jaar bij elkaar.
Ik heb nu zoiets van laat het gewoon los.
We hebben in het verleden al heel veel gekke dingen geprobeert om de sexuaiteit weer te laten opbloeien.
De privé situatie heeft er ook een behoorlijke smet op gelegd.
Maar het “moeten” is er gelukkig wel af.
Het geeft zelfs een zeer bevrijdend gevoel, wat voor sommige in de omgeving niet is te vatten.
Een relatie van bijna 24 jaar en geen behoefte aan sex? Zijn jullie ziek of toe aan een leven zonder elkaar?
In tegendeel, alleen het intieme leeft bij ons niet meer, het heeft geen prioriteit in ons leven samen.
Dat heeft voor beide lang geduurd om dat te kunnen accepteren want je gaat echt denken dat er iets grondig mis is.
Totdat je samen tot de conclusie komt dat we zo gewoon in het leven staan met elkaar.
En daar is niks mis mee.