Geestelijke zwemles voor zinkende moeders

Het is vandaag weer zover. Onze kleuter gaat naar zwemles. Nu gaat dat zwemmen hem inmiddels goed af, maar de weg die we tot nu toe hebben afgelegd was een uitdaging voor mijn moederhart. Voordat mijn kleuter überhaupt het water van het zwembad raakt, vloeien er thuis al heel wat tranen. Door zijn autisme is hij snel overweldigd door de wereld om hem heen, die te onvoorspelbaar is voor hem.

Op de dag dat hij moet zwemmen, begint het al als hij uit school komt. ‘Mama, ik ga niet naar zwemles’, kondigt hij aan. Ik laat het even voor wat het is en ga verder met waar ik mee bezig ben. Een half uur voor we weggaan, verandert dit in een huilende mededeling dat hij echt niet wil zwemmen. Ik erken dat ik weet dat hij het spannend vindt, geef hem een knuffel en leg uit dat we toch gaan. Maar inmiddels huilt hij hartverscheurend. Dat raakt me en maakt me bovendien onrustig en wanhopig. Ik gun hem rust en vrede in zijn hart. Ik til hem op de fiets en probeer hem wat af te leiden. Ik weet dat het goedkomt, zeker als ik zo uit het zicht ben. Ook dat benoem ik. Normaal gesproken gaat hij elke zwemles huilend naar de juf toe. Maar vandaag is het anders. Hij is rustig en het lukt hem met de juf te communiceren. Ik ben stilletjes verbaasd hem zo rustig te zien. Dit is zo anders dan ik gewend ben. Wat gebeurt hier?

Later bij het avondeten informeer ik er voorzichtig naar. ‘Mama, ineens bedacht ik dat God bij me was en toen werd ik rustig’, vertelt mijn zoon. Terwijl ik aan het bidden ben voor het eten hoor ik naast me: ‘Ik wil ook bidden, mama’. Dan klinken de prachtige woorden: ‘Dank U God, dat U mij zo goed geholpen hebt bij de zwemles. Amen.’ Verwondering en ontroering maken zich van mij meester. God woont met Zijn Geest in onze bijzondere kleuter.

Wat een geestelijke (zwem)les. Hoe vaak veroordeel ik mezelf dat ik niet genoeg naar God luister of dat ik niet hard genoeg mijn best doe om Zijn stem te verstaan? Baal ik ervan dat ik voor de zoveelste keer mijn geduld heb verloren? Maak ik me zorgen om mijn kind dat veel ondersteuning nodig heeft om mee te komen in de maatschappij? Ik zink weg in allerlei doemscenario’s en gepieker. Dan zie ik vooral op mezelf en lukt het me maar moeilijk om zicht te houden op Gods beloften.

Wat leer ik veel van mijn kleuter die zich midden in zijn angsten realiseert dat God bij hem is. Die daar niet per se zijn best voor doet. Het is God zelf die mijn kleuter herinnert aan Zijn nabijheid. Ik moet denken aan de tekst: ‘Want Ik ben de HEER, je God, Ik neem je bij je rechterhand en zeg je: Wees niet bang, Ik zal je helpen.’ (Jesaja 41:13)

Waar ik soms worstel met de intensieve zorg voor onze kleuter is het alsof ik vandaag een knipoog van Boven krijg. Ik hoef het niet alleen te doen, God zorgt voor mijn zoon en Hij schiet te hulp! Ik mag mijn kleuter loslaten in het zwemwater van het leven. En als ik zelf wel weer eens een (levens)lesje kan gebruiken, plons ik er zelf net zo hard achteraan. In het vertrouwen dat God mijn hoofd boven water houdt.

Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd: 

Daniëlle Koudijs

| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |