Gekkenwerk

Eigenlijk is het gekkenwerk. Naast mijn gezin en het huishouden ook nog werken en een studie volgen. Ik ben supergemotiveerd, dat wel. Maar het is zo veel. Wassen, strijken, studeren, lessen volgen, lessen geven, zoonlief bij zijn huiswerk helpen. Ik ga maar door. En door. En door. Nietsdoen lijkt volledig uit mijn woordenboek geschrapt.    

Maar dan is daar ineens weer corona. Voor de tweede keer heeft het venijnige virus mij te pakken. Aanvankelijk voel ik me alleen maar wat verkouden. Mooi, want ik moet nog een opdracht maken en een aantal hoofdstukken bestuderen. Ook ligt er nog een stapeltje overhemden op de strijkplank op me te wachten. Gelukkig is mijn zoon symptoomvrij en mag hij dus gewoon naar school. Kan ik toch mooi aan de slag.  

Als ik hem aan de schoolpoort heb afgezet, fiets ik terug naar huis. In mijn hoofd bedenk ik alvast wat ik als eerste ga doen. Laat ik maar beginnen met de was. Maar zodra ik thuis van mijn fiets stap, voel ik het al. Mijn lichaam schreeuwt in alle hevigheid ‘stop’. De spierpijn neemt toe en ik voel me belabberd. Mijn hoofd vol plannen protesteert hevig, maar ik moet toch echt even gaan liggen. En terwijl ik noodgedwongen op de bank lig bij te komen, besef ik hoezeer ik in een tredmolen zit. En hoe moeilijk ik het vind om het almaar draaiende rad stil te zetten. Om even uit de dagelijkse ratrace te stappen om op te laden. Nietsdoen, hoe ging dat ook alweer?  

Ik houd mezelf steeds voor dat ik ‘maar’ een halftijdse baan heb en ‘maar’ een halftijdse studie doe en dat me dit dus toch zeker moet lukken. Maar ik vergeet er nog het huishouden en – het belangrijkste – mijn gezin bij op te tellen. En o ja, af en toe wat me-time is ook belangrijk.   

Dan denk ik ineens aan een stukje dat ik voor een Bijbels dagboek schreef over rust. Hoe Jezus ons voorleeft om op zijn tijd de nodige rust te nemen. Ik moet glimlachen. Ik vergeet door alle drukte mijn eigen advies op te volgen. Iets met theorie en praktijk, je kent het vast wel. Wonderbaarlijk toch hoe een gedwongen rustmomentje op de bank belangrijke inzichten kan brengen.   

Lieve mama’s, dat wens ik jullie bij deze allemaal van harte toe: een rustmomentje op de bank. Even lekker languit en helemaal niets doen. Maar dan bij voorkeur wel zonder corona.   

Vera Bijma

Vera Bijma / Moeder van Daniël (7) / Gelukkig getrouwd / Vertaalster / Dol op schrijven / Dankbaar voor Gods liefdeen genade, mijn gezin, familie en vriendenen nog zoveel meer/ www.mamasleukste.home.blog