Geloofsopvoeding zonder kerk

Het is het weekend van mijn verjaardag in maart. We gaan een weekend weg. Twee nachten verblijven we met ons gezin in een huisje in Noordwijk. Die zaterdagochtend ga ik wandelen met onze hond, Anna.

Tijdens het wandelen denk ik na over de kerk, waar we nu nooit meer komen. Ik besef dat ik het jammer vind omdat ik het God eren met anderen mis. En vraag me af of de geloofsopvoeding zonder kerk wel goedkomt met de kinderen. We lezen regelmatig, maar niet elke dag de Bijbel en ik heb een hekel aan knutselen. Geen bijbel-knutsel-werkjes voor ons gezin, dus. Wel bidden we elke dag samen en praten we over God als we in het leven iets tegenkomen waar we Hem bij willen betrekken. En ze zitten op een christelijke school waar veel met bijbelverhalen wordt gedaan. Maar is dat genoeg?

Na een uur wandelen ben ik terug en zie ik mijn man en kinderen in de speeltuin vlakbij het huisje. Ik loop er met Anna de Hond naartoe. Het miezert en het is fris. “Mama!”, hoor ik en ik zie mijn kleine meisje van twee mijn kant op huppelen. Fenne is koud en nat. “Ikke binnen,” zegt ze. Mijn man komt aanlopen. “Ik ga terug met die koukleum,” zegt hij grappend. “Prima,” zeg ik. “Neem jij Anna mee? Dan blijf ik even bij de jongens.”

Na vijf minuten moet ik nodig plassen. Het huisje is niet ver, maar op de weg ernaartoe kan je vier verschillende afslagen nemen. Net iets voor mijn jongens om op die 100 meter te verdwalen. Maar ja, ik móet plassen. Ik loop naar Mads en Jesse op het wiebelschip waar ze op varen. “Ik ben even naar de WC in ons huisje. Ben zo terug, maar jullie moeten hier blijven wachten. Oké?” Ze knikken en spelen verder.

Terwijl ik even later een been in het huisje zet, zie ik door het raam aan de achterkant Jesse aankomen. “Ik moet ook plassen,” roept hij als hij mij ziet. “Waar is Mads?”, vraag ik. “Oh nog daar. Die wacht op jou.”

Een paar minuten later loop ik terug naar de speeltuin. Maar het enige dat ik zie, is een wiebelend schip. Leeg. Er is geen enkel kind in die hele speeltuin. En ook geen Mads op de vier weggetjes rondom de speeltuin.

Heel even krijg ik het benauwd. Ik bedenk me wat te doen en bel Jos. “Mads is niet hier,” zeg ik. “Hij kan vier kanten opgegaan zijn. Is hij misschien bij jou?”. “Nee,” zegt Jos. “Even denken,” zegt hij. “Oh, wacht… ik zie hem lopen. Hij is hier.”

Ik haal opgelucht adem en loop naar het huisje. Eenmaal binnen zegt Jos: “Vraag eens aan hem hoe hij hier is gekomen.”
Ik kijk naar Mads. “Nou? Wist je de weg?”

“Nee,” antwoordt hij. “Ik was de weg kwijt. Maar ik vroeg aan God of Hij mij de goede kant op wilde sturen. En toen zag ik onze auto staan,” zegt hij trots.

Een glimlach verschijnt op onze gezichten. Er is dan even geen kerk, maar volgens gaat die geloofsopvoeding zonder kerk best goed.

Deze column komt uit het Squad e-Magazine die de Mom Squad Members elke maand krijgen. Meer info over het membership vind je hier!