Genietbubbel

De Franse zon op m’n snoet. Drie genietende kinderen om me heen. Een prachtige plek.

Dagelijks een duik in een zwembad met prachtig uitzicht over het Franse land. Een plek om echt te ontspannen. Met het druilerige herfstweer deze dagen lijkt de zomervakantie mijlenver achter ons te liggen, maar ik móet hier voor dit blog nog even op teruggrijpen.

Want ontspannen, dat deed ik. Terwijl dat niet mijn sterkste kant is en ik het laten vieren van de teugels heel lastig vind. Sinds ik kanker hebt gehad, voelt iedere vorm van ontspanning aan als verraad aan dat wat me is overkomen. Wat als het vervolgens toch weer tegenvalt? Er een slechte uitslag komt? Dan had ik daar nu toch beter op voorbereid moeten zijn? Ik wist toch dat het kon gebeuren?

Toch geniet ik. Ook als mijn jongste zoon koorts krijgt en zich na een veel te kort middagslaapje op mijn schoot nestelt. Ik grinnik, omdat de chocoladecroissant die voor me ligt er vervolgens wel ingaat en we vervolgens allebei onder de chocola zitten.

Het luk me ook als ditzelfde boefje geen liefhebber van de draagzak of wandelwagen blijkt te zijn. Of van de autostoel. Hoe hij zich ook gedraagt, ik kan het hebben deze vakantie.

Het mooie is eigenlijk dat ik nog het meest geniet van het feit dat het ontspannen me lukt. Ik ben me zoveel meer bewust van de kunst die genieten is. Dat het hem niet zit in dat alle omstandigheden moeten kloppen, maar dat het erom gaat veel meer te kunnen leven ongeacht wat er gebeurt.

Het voelt nog steeds als een heel dun laagje ijs waar ik op sta. Zichtbaar, maar ook zomaar weer gebroken. Wat belangrijk is, is dat ik het in ieder geval zie. Dat ik weer een voorzichtige stap gezet heb in de richting van leven.

Maar dat het ijs snel weer breekt, is nu ook alweer zichtbaar. Ik kreeg pijn aan mijn geopereerde borst. En besloot een soort van self-check te doen. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik dat dus normaal niet doe. Nee, ook niet sinds ik dus borstkanker heb gehad. Ik kan en durf het niet. Maar juist door al die ontspannen momenten, dacht ik het wel aan te kunnen. Boy, was I wrong.

Het was alsof mijn adem werd afgesneden. Mijn hart klopte in mijn keel. Een misselijk gevoel overviel me. Eén milliseconde en angst en paniek namen bezit van me. De verdikking die ik voelde, brengt me terug naar het moment in februari 2018 dat ik op exacte dezelfde plek iets voelde zitten.

Direct slaan mijn gedachten op hol. Ik kijk naar mijn 1-jarige wonderkind, geboren na alle borstkanker-ellende. Ik moet mijn best doen het niet uit te schreeuwen. Ik kan gewoon niet alsnog doodgaan, Heer!

In de uren en dagen daarna probeer ik mezelf weer onder controle te krijgen. De balans tussen ratio en emotie te stabiliseren. Met matig succes. O, wat had ik nog graag wat langer in mijn genietbubbel gezeten. Nu maar hopen dat het me gegund is om een nieuwe te creëren.